برگی زرین از چهل حدیث امام خمینی(۱۷) فصل؛ در وخامت امر ريا: هان، اى شخص مرائى كه عقايد حقه و معارف الهيه را به دست دشمن خداى تعالى، كه شيطان است، سپردى و مختصات حق تعالى را به ديگران دادى، و آن انوارى كه روشنى بخش روح و قلب و سرمايه نجات و سعادت ابدى و سرچشمه لقاء الهى و بذر جوار محبوب است مبدل به ظلمات موحشه و شقاوت و هلاك ابدى و سرمايه بُعد از ساحت قدس محبوب و دورى از لقاء حضرت حق تعالى كردى، مهيا باش: از براى ظلمتهايى كه نور در دنبال ندارند و تنگنايى كه گشايشى ندارد؛ و امراضى كه شفا پذير نيست: مردنى كه حيات ندارد.   آتشى كه از باطن قلب ظهور كند و ملكوت نفس و ملك بدن را بسوزاند؛ چنان سوزاندنى كه خطور در قلب من و تو نكرده، چنانچه خداى تعالى خبر می‏دهد در كتاب منزل خود در آيه شريفه: «‏نار اللّه الموقدَةُ الَّتى تَطَّلِعُ عَلَى الأفْئدة».   اگر فطرت توحيد از دست رفت، كه فطرة اللّه است، و به جاى آن شرك و كفر جايگزين شد، ديگر شفاعت شافعين نصيب انسان نشود، و انسان مخلد در عذاب است - آن هم چه عذابى؟ عذابى كه از قهر الهى و غيرت ربوبى بروز كند.   پس اى عزيز؛ براى يك خيال باطل، يك محبوبيت جزئى بندگان ضعيف، يك توجه قلبى مردم بيچاره، خود را مورد سخط و غضب الهى قرار مده، و مفروش آن محبتهاى الهى، آن كرامتهاى غير متناهى، آن الطاف و مراحم ربوبيت را به يك محبوبيت پيش خلق كه مورد هيچ اثرى نيست و از او هيچ ثمرى نبرى جز ندامت و حسرت. وقتى دستت از اين عالم كوتاه شد، كه عالم كسب است، و عملت منقطع گرديد، ديگر پشيمانى نتيجه ندارد و رجوع بيفايده است. چهل حدیث صفحه ۳۹ و ۴۰ @rooshanfekr