بسم الله الرحمن الرحیم 🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸بچه را باید پوست نازک بار آورد!🔸 بچه را باید پوست نازک بار آورد. مثلاً می‌گویی بچه‌ام زود اوقاتش تلخ می‌شود. این نعمت است. بچه اگر بی‌تفاوت شد، عذاب است. آیا خوب است که بچه را توی سرش بزنند و به او بی‌اعتنایی کنند اما اصلاً حالی‌اش نشود؟ این کم‌فهمی است. ریگِ نان سنگک را که با دست‌تان برمی‌دارید، دفعۀ اول دستت می‌سوزد و تاول می‌زند. یواش یواش یک قشر مرده‌ای از پوست روی این پوست می‌آید. دیگر شما می‌توانید با دست بزنید به ریگ داغ و دست‌تان هم نمی‌سوزد. یعنی حساسیت انسان به‌تدریج از بین می‌رود، بی‌حساسیت می‌شود. برخی به‌خاطر اینکه بارها برق آنها را می‌گیرد، در مقابل برق‌گرفتن ارتعاش ندارند. البته نمی‌گویم کسی تجربه کند! مسئله اینست که خیلی موضوعات به نوعی‌ست که انسان به آن عادت می‌کند. مثلاً شما این‌قدر به بچه بد گفته‌اید، تا به آن بدی عادت کرده. می‌داند که سهمیۀ هر روزش این است که چهارتا بد بشنود. اگر شما سه‌تا بد به او گفتی مثل اینست که پیمانه‌اش را پر نکرده‌ای. هر وقت بخواهی به او فرمان بدهی، چاشنی‌اش «چهارتا» حرف زشت است. وقتی «سه‌تا» حرف زشت چاشنی‌اش کردی کار را انجام نمی‌دهد؛ مزدش را کم داده‌ای! سعی کنید که بچه، نه تکیه به حرف زشت بکند، نه به التماس. خودکفا شود. تکیه کند به فهم خودش، به تشخیصش، به احساس وظیفه‌اش. یعنی خودکفا شود در تشخیص. شما تذکر به او بدهید، اما او را وابسته به تذکر نکنید. یعنی همان‌طوری که شما مادر او هستی و با دلت یک چیزهایی می‌فهمی و دلت برای او می‌سوزد، این را بدان که خدا در وجود او نیز پیامبری آفریده که اگر او زنده شود و رشد کند، موعظه‌اش می‌کند. 📖 راه رشد، جلد یک، صفحه ٢٣۶ @haerishirazi