قسمت پنجاه و هشتم🌱
«تنها میان داعش»
»فکر کردی من تسلیم میشم؟« و در برابر
نگاه خیره عباس با قاطعیت وعده داد :»اگه هیچکس برام
نمونده باشه، با همین چوب دستی با داعش میجنگم!«
ولی حتی شنیدن نام امان نامه حالش را به هم ریخته بود
که بدون هیچ کلامی از مقابل عمو بلند شد و از روی
ایوان پایین آمد. چند قدمی از ایوان فاصله گرفت و دلش
نیامد حرفی نزند که به سمت عمو برگشت و با صدایی
گرفته خدا را گواه گرفت :»والله تا وقتی زنده باشم نمیذارم
داعش از خاکریزه ا رد بشه.« و دیگر منتظر جواب عمو
نشد که به سرعت طول حیاط را طی کرد و از در بیرون
رفت. در را که پشت سرش بست صدای اذان مغرب بلند
شد و شاید برای همین انقدر سریع رفت تا افطار در خانه
نباشد. دیگر شیره توتی هم در خانه نبود، افطار امشب
فقط چند تکه نان بود و عباس رفت تا سهم ما بیشتر شود.
رفت اما خیالش راحت بود که یوسف از گرسنگی دست و
پا نمیزند زیرا خدا با اشک زمین به فریادمان رسیده بود.
چند روز پیش بازوی همت جوانان شهر به کار افتاد و با
حفر چاه به آب رسیدند. هر چند آب چاه، تلخ و شور بود
اما از طعم تلف شدن شیرین تر بود که حداقل یوسف کمتر
ضجه میزد و عباس با لبِ تَر به معرکه برمیگشت. سر
سفره افطار حواسم بود زخم گوشه پیشانیام را با موهایم
بپوشانم تا کسی نبیند اما زخم دلم قابل پوشاندن نبود و
میترسیدم اشک از چشمانم چکه کند که به آشپزخانه
رفتم. پس از یک روز روزه داری تنها چند لقمه نان خورده
بودم و حالا دلم نه از گرسنگی که از دلتنگی برای حیدر
ضعف میرفت. خلوت آشپزخانه فرصت خوبی بود تا کام
دلم را از کلام شیرینش تَر کنم که با رؤیای شنیدن
صدایش تماس گرفتم، اما باز هم موبایلش خاموش بود.