قسمت شصت و دوم🌱
«تنها میان داعش»
یکی از فرماندهان شهر پای دیوار روی زمین نشسته و منتظر مداوای رفیقش بود که
با ناراحتی صدا بلند کرد :»دولت از آمریکا تقاضای کمک
کرده، اما اوباما جواب داده تا قاسم سلیمانی تو آمرلی باشه،
کمک نمیکنه! باید ایرانیها برن تا آمریکا کمک کنه!«
و با پوزخندی عصبی نتیجه گرفت :»میخوان حاج قاسم
بره تا آمرلی رو درسته قورت بدن!« پرستار نخ و سوزنی
که دستش بود، بالا گرفت تا شاهد ادعایش باشد و با
عصبانیت اعتراض کرد :»همینی که الان تو درمانگاه پیدا
میشه کار حاج قاسمِ! اما آمریکا نشسته قتل عام مردم رو
تماشا میکنه!« از لرزش صدایش پیدا بود دیدن درد مردم
جان به لبش کرده و کاری از دستش برنمیآمد که دوباره
به سمت من چرخید و با خشمی که از چشمانش میبارید،
بخیه را شروع کرد. حالا سوزش سوزن در پیشانیام بهانه
خوبی بود که به یاد ناله های مظلومانه حیدر ضجه بزنم و
بی واهمه گریه کنم. به چه کسی میشد از این درد شکایت
کنم؟ به عمو و زنعمو میتوانستم بگویم فرزندشان
غریبانه در حال جان دادن است یا به خواهرانش؟ حلیه
که دلشوره عباس و غصه یوسف برایش بس بود و میدانستم نه از عباس که از هیچکس کاری برای نجات
حیدر برنمیآید. بخیه زخمم تمام شد و من دردی جز
غربت حیدر نداشتم که در دلم خون میخوردم و از
چشمانم خون میباریدم. میدانستم بوی خون این دل
پاره رسوایم میکند که از همه فرار میکردم و تنها در
بستر زار میزدم. از همین راه دور، بی آنکه ببینم حس
میکردم عشقم در حال دست و پا زدن است و هر لحظه
ناله اش را میشنیدم که دوباره نغمه غم از گوشی بلند شد.