قسمت هفتاد و یکم🌱
«تنها میان داعش»
» فقط اومده بودم از حال شما باخبر بشم. نمیشه خاکریزها رو خالی گذاشت،
ما با حاج قاسم قرار گذاشتیم!« و نفهمیدم این چه قراری
بود که قرار از قلب عباس برده و او را مشتاقانه به سمت
معرکه میکشید. در را که پشت سرش بستم، حس کردم
قلبم از قفس سینه پرید. یک ماه بیخبری از حیدر کار
دلم را ساخته و این نفسهای بریده آخرین دارایی دلم بود
که آن را هم عباس با خودش برد. پای ایوان که رسیدم
ام جعفر هنوز به کودکش شیر میداد و تا چشمش به من
افتاد، دوباره تشکر کرد :»خدا پدر مادرت رو بیامرزه! خدا
برادر و شوهرت رو برات حفظ کنه!« او دعا میکرد و
آرزوهایش همه حسرت دل من بود که شیشه چشمم
شکست و اشکم جاری شد. چشمان او هم هنوز از شادی
خیس بود که به رویم خندید و دلگرمی داد :»حاج قاسم و جوونای شهر مثل شیر جلوی داعش وایسادن! شیخ
مصطفی میگفت سیدعلی خامنه ای به حاج قاسم گفته
برو آمرلی، تا آزاد نشده برنگرد!« سپس سری تکان داد و
اخباری که عباس از دل غمگینم پنهان میکرد، به گوشم
رساند :»بیچاره مردم سنجار! فقط ده روز تونستن مقاومت
کنن. چند روز پیش داعش وارد شهر شده؛ میگن هفت
هزار نفر رو کشته، پنج هزار تا دختر هم با خودش برده!«
با خبرهایی که میشنیدم کابوس عدنان هر لحظه به
حقیقت نزدیکتر میشد، ناله حیدر دوباره در گوشم می پیچید و او از دل من خبر نداشت که با نگرانی ادامه داد
:»شوهرم دیروز میگفت بعد از اینکه فرمانده های شهر
بازم امان نامه رو رد کردن، داعش تهدید کرده نمیذاره یه مرد زنده از آمرلی بیرون بره