♦️برخی از شخصیت‌های (آتئیست) ایرانی♦️/قسمت 👤آرامش دوستدار ↙️ آرامش دوستدار –به‌اصطلاح- روشنفکر ایرانی است. او در سال ۱۳۱۰ خورشیدی در خانواده‌ای در تهران متولد شد. در سال ۱۳۳۷ ه.ش برای تحصیل فلسفه به آلمان رفت و در سال ۱۳۵۰ مدرک دکترا در رشته فلسفه، گرایش روان شناسی و دین‌شناسی تطبیقی را از دانشگاه بن دریافت کرد. عنوان رساله دکترای دوستدار، «رابطه اخلاق و اراده سلطه‌گرا در آثار نیچه» بود. وی از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۸ به عنوان استاد به تدریس در گروه فلسفه دانشگاه تهران پرداخت و در پی بسته شدن دانشگاه‌ها (موسوم به «انقلاب فرهنگی ایران») از دانشگاه اخراج و بار دیگر به آلمان مهاجرت کرد. شهرت دوستدار به خاطر نظریات انتقادی معروفش درباره دین و فرهنگ دینی در جامعه ایران است؛ دیدگاهی که با انتقادهای زیادی همراه شده‌است چراکه وی در مواجهه با حوادث پس از انقلاب، مردم ایران و فرهنگ ایرانی را مقصر می‌داند. از آرامش دوستدار تاکنون چند کتاب به زبان فارسی و تعدادی مقاله و ترجمه چاپ شده‌است، ازجمله: «ملاحظات فلسفی در دین و علم»، «درخشش‌های تیره»، «خویشاوندی پنهان»، ترجمه گفتگوی آلمانی با هایدگر و... . مشهورترین اثر وی، کتاب «امتناع تفکر در فرهنگ دینی» نام دارد که با واکنش‌های فراوانی مواجه شده‌است. دوستدار در این کتاب با نامگذاری «فرهنگ دین‌خو» بر فرهنگ ایرانِ بعد از اسلام، این پندار را که «گویا فرهنگ ایران، نااندیش و ناپٌرساست»، به چالش کشیده‌است.