1- تقویت فرهنگ دفاعی در میان نیروهای نظامی؛در ابتدای جنگ، ارتش جمهوری اسلامی ایران، به علت شرایط انقلاب، ساختار خود را به طور کامل بازیابی نکرده بود و با تمام توان در جبهه حاضر نبود و سپاه هم که یک نیروی تازه متولد شده بود، از نظر تعداد نیرو و قدرت دفاعی به مطلوبیت های لازم دست نیافته بود، لذا از لحاظ برآورد قدرت دفاعی و نتیجه جنگ،نیرو های مسلح حاضر در میدان نبرد تصویر روشنی از پیروزی در برابر دشمن تا دندان مسلح و مورد حمایت قدرت‌های بزرگ نداشتند. در چنین شرایطی حضور نیروهای مردمی در جبهه‌ها، علاوه بر تقویت قدرت دفاعی، پیام مهم دیگری داشت که نشان از فرهنگ قوی دفاعی در بین عموم مردم بود. نیروهای مسلح ما در جبهه با حضور نیروهای بسیج، خود را پشت گرم به حمایت یک ملت یافتند و همین امر قدرت دفاعی و روحیه مبارزه و مقاومت را چندین برابر کرد.