💠 «عبدالله بن مبارک ترکستانی» و «فضیل بن عیاض مروی»؛ اولی عالم و محدث بزرگ سنی، دومی عالم و محدث بزرگ شیعه، دو دوست و رفیق یکدیگر بودند. «عبدالله» عالم مجاهدی بود که قریب به ۲۰ سال در مرزهای بلاد اسلام و روم مشغول جهاد و مرابطه بود و در مقابل، فضیل بن عیاض شخص عابدی بود که به کثرت عبادت معروف و معتکف حرمین شریفین مکی و مدنی بود. (داستان راهزنی که هنگام بالا رفتن از دیوار خانه‌ای به قصد زنا با یک زن، با شنیدن آیه «ألَم‌ یانِ للّذین آمنوا أن تخشع قلوبهم لذکرالله» توبه کرد و عابد و زاهدی تمام عیار شد، مربوط به همین فضیل بن عیاض است!) 🔻روزی از فضیل، نامه‌ای به عبدالله (که در حال جهاد با روم بود) رسید و عبدالله در پاسخ به او شعری را به کنایه سرود: «يا عابدَ الحرمينِ لَو أَبصَرتَنا ‏لعلمتَ أنَّك في العبادةِ تَلعبُ ‏مَن كانَ يخضبُ خدَّه بدموعِه ‏فنُحوِّرنا بدمائِنا تتخضّبُ» [ای عابد مکه و مدینه، اگر خوب ببینی متوجه خواهی شد که عبادت تو بازی است!. کسی که صورت خود را با گریه عبادت گلگون می‌کند؛ بداند که ما گلویمان را با خون خضاب می‌کنیم]. 🔻حقیقت اینست که روزه و عبادات ما در ماه رمضان هم اگر لحظه‌ای به یاد مصائب مسلمین غزه در خط مقدم مبارزه با کفار بگذرد، بازی و‌ ملعبه‌ای بیش نیست!. 🔰 آیین چراغ | روح الله شمسی کوشکی🔰 https://eitaa.com/joinchat/4165402769C8f31c5c323