وسط تشنگی و قحطی آب گفت لبیک به شه طفل رباب بند قنداق درید و نالید ای پدر اصغر خود را دریاب! غیرتم می کشد ای شاه غریب! که شدی بی سپه و بی اصحاب یک سه شعبه ز تو کم خواهد کرد می شوم من سپر تو به شتاب من ز گهواره دگر خسته شدم می روم بر روی دست تو به خواب می روم تا که نبینم مادر در اسیری برود بزم شراب پرچم تشنگی خیمه منم باب حاجات منم، طفل رباب نَاوِلِینِی وَلَدِیَ الصَّغِیرَ حَتَّى أُوَدِّعَهُ فَرَمَاهُ حَرْمَلَةُ بْنُ الْکَاهِلِ الْأَسَدِیُّ لَعَنَهُ اللَّهُ تَعَالَى بِسَهْمٍ فَوَقَعَ فِی نَحْرِهِ فَذَبَحَهُ با چه رو خیمه بَرَم این سرِ آویزان را چه کنم مشکلِ این حنجر خون ریزان را به سفیدیِ گلوی تو کسی رحم نکرد رسمِ کوفی است بگیرند هدف، مهمان را