● شهید محمد حسین یوسف الهی، همسایه ابدی شهید سلیمانی دو تــا از بچّه هــای واحــد شناســایی از مــا جــدا شــدند. آنهــا بــا لبــاس غواصــی در آب هــا جلــو رفتنــد. هــر چــه معطــل شــدیم بــاز نگشــتند. بــه ناچــار قبــل از روشــن شــدن هــوا بــه مقــر بــر گشــتیم. محمــد حســین کــه مســئول اطلاعــات لشــکر ثــارالله بــود، موضــوع را بــا بــرادر حــاج قاســم ســلیمانی، فرمانــده لشــکر در میــان گذاشــت... حــاج قاســم گفــت: بایــد بــه قــرارگاه خبــر بدهــم. اگــر اســیر شــده باشــند ، حتمــاً دشــمن از عملیــات مــا بــا خبــر میشــود. امــا حســین گفت : تــا فــردا صبــر کنیــد. مــن امشــب تکلیــف ایــن دو نفــر را مشــخص میکنــم... صبــح روز بعــد حســین را دیــدم. خوشــحال بــود. گفتــم: چــه شــد؟... بــه قــرارگاه خبــر دادیــد؟.. گفــت: نــه. پرســیدم: چــرا؟!... مکثــی کــرد و گفــت: دیشــب هــر دوی آنهــا را دیــدم. هــم اکبــر موســایی پــور هــم حســین صادقی را... بــا خــوش حالــی گفتــم: الان کجــا هســتند؟... گفــت: در خــواب آنهــا را دیــدم. اکبــر جلــو بــود و حســین پشــت ســرش. چهــره اکبــر نــور بــود! خیلــی نورانــی بــود. میدانــی چرا؟...اکبــر اگــر درون آب هــم بــود ، نمــاز شــبش تــرک نمیشــد. در ثانــی اکبــر نامــزد داشــت. او تکلیفــش را کــه نصــف دینــش بــود انجــام داده بــود ، امــا صادقــی مجــرد بــود. اکبــر در خــواب گفــت کــه ناراحــت نباشــید ؛ عراقی هــا مــا را نگرفتــه انــد ، مــا بــر میگردیــم... پرســیدم: چــه طــور؟!... گفــت: شــهید شــده انــد. جنازه هــای شــان را امشــب آب مــی آورد لــب ســاحل. مــن بــه حــرف حســین مطمئــن بــودم. شــب نزدیــک ســاحل مانــدم. آخــر شــب نگهبــان ســاحل از کمــی جلوتــر تمــاس گرفــت و گفــت: یــک چیــزی روی آب پیداســت. وقتــی رفتــم، دیــدم پیکــر شــهید صادقــی بــه کنــار ســاحل آمــده! ... بعــد هــم پیکــر اکبــر پیــدا شــد!...