پنجم ربیع‌الاول، یادآور وفات بانویی از سلاله پاکان است حضرت سکینه(س) کسی که در مکتب حسین(علیه‌السلام) رشد کرد و از فضل و کرم خاندانش نشانه‌ها دارد. او که از بانوان بافضیلت و از ستارگان درخشان آسمان علم و ادب و عفت بوده و پرورش یافته پدری چون ثارالله(علیه‌السلام) و مادری فداکار چون رباب... کسی که تحت حمایت و تربیت عمه‌ای چون زینب کبری(س) بود و برادر بزرگواری چون سجاد آل‌طه(ع) بود و با چنین عقبه و مرحمتی توانست از برترین زنان عصر خود باشد. او که فرزند رباب است و نامش را امنیه و آمنه ذکر کرده‌اند و لقب وی را سکینه نهاده‌اند که به معنی وقار و سکون وجود اوست. او که همسر عبدالله اکبر، فرزند امام حسن (ع) و پسر عموی اوست همسری که در روز عاشورا همراه پدرش به شهادت رسید. منزلت او تا جایی است که امام حسین(علیه‌السلام) خطاب به وی فرمود:«تو بهترین بانوانی!» پس در می‌یابیم که وی در کربلا بانویی رشیده بوده و بین ده تا سیزده سال، سن داشته است. سکینه، بانوی مورد توجه پدرش حسین(ع) بود که شاهد آن این فرموده اباعبدالله(ع) است که فرمود: من خانه‌ای را که سکینه و رباب در آن ساکنند دوست دارم. علاقه‌مند به ایشان هستم و مال خود را برایشان خرج می‌کنم. یا زمانی که سر بریده پدرش حسین(ع) را در مقابل یزید مشاهده کرد که او با جسارت بدان هتاکی می‌کند و شعر پیروزی می‌سراید، فریاد برآورد و گفت: به خدا، سخت‌دل‌تر از یزید ندیدم و کافر و مشرکی بدتر و جفاکارتر از او نیست. حضرت سکینه(س) در پنجم ربیع‌الاوّل ۱۱۷ ق. دنیا را وداع گفت و روح مطهّرش در بهشت برین سکنا گزید. آرامگاه آن حضرت که حدود هفتاد سال عمر بابرکت داشت در قبرستان بقیع(مدینه) است؛ روایت است که وی، هنگام انجام عمره در مکّه رحلت کرده اگر چه گروهی نیز بر این باورند که آرامگاه او در مقبره باب‌الصّغیر(دمشق) می‌باشد، که هم اکنون زیارتگاه شیعیان است ...