✳️ *ارتباط با والدين* صحیفۀ سجادیه، دعای ۲۴ : 🔅 «اللَّهُمَّ وَ مَا تَعَدَّيَا عَلَيَّ فِيهِ مِنْ قَوْلٍ، أَوْ أَسْرَفَا عَلَيَّ فِيهِ مِنْ فِعْلٍ، أَوْ ضَيَّعَاهُ لِي مِنْ حَقٍّ، أَوْ قَصَّرَا بِي عَنْهُ مِنْ وَاجِبٍ فَقَدْ وَهَبْتُهُ لَهُمَا، وَ جُدْتُ بِهِ عَلَيْهِمَا وَ رَغِبْتُ إِلَيْكَ فِي وَضْعِ تَبِعَتِهِ عَنْهُمَا، فَإِنِّي لَا أَتَّهِمُهُمَا عَلَى نَفْسِي، وَ لَا أَسْتَبْطِئُهُمَا فِي بِرّي، وَ لَا أَكْرَهُ مَا تَوَلَّيَاهُ مِنْ أَمْرِي.» (خدایا! اگر پدر و مادرم، در سخن گفتن با من، از اندازه بیرون رفتند، یا در کاری نسبت به من زیاده‌روی کردند، یا حقّی را از من به تباهی کشیدند، یا واجبی را نسبت به من کوتاهی کردند، همه را به آنان بخشیدم و همۀ آن‌ها را به هر دو نثار کردم و از تو می‌خواهم که وزر و وبال آن را از دوش آنان برداری؛ زیرا من آنان را نسبت به خود، در کوتاه آمدنشان از حقّم متهم نمی‌کنم و آنان را در نیکوکاری‌شان دربارۀ خود سهل‌انگار نمی‌دانم و از آنچه درباره‌ام انجام داده‌اند، ناراضی نیستم.) ✨ خدایا! پدر و مادر من هر کوتاهی که در حق من داشتند، چه در زمینۀ گفتار و رفتار و چه در زمینۀ پرداخت حقوق، حتماً حقّم را بخشیدم. یعنی سرسوزني از آن‌ها طلبکار نیستم. اگر آن‌ها کم گذاشتند. نه تنها حقّم را بخشیدم بلكه هرچه موجودی خودم هست، به آن‌ها می‌دهم. و خواهش من این است که آن گناهانی را که نسبت به من انجام دادند، از دوش‌ آن‌ها بردار. ❇️ انسان‌ها دو سر دارند؛ يك سر خدا و يك سر مخاطب، یعنی اگر من برای شما کم بگذارم و شما حقّ‌تان را به من ببخشید، یک سر شمایید؛ اما ممکن است خدا نبخشد. می‌گوییم خدایا! هم من بخشیدم هم تو از آن‌ها بگذر. ❇️ سنّت بخشش را برای همۀ کسانی که به گردن ما حق دارند به‌کار گیریم. قرارمان باید بر این باشد که گرچه افراد کوتاهی و تعدی داشتند، نه تنها ببخشیم، بلکه از خدا بخواهیم از پروندۀ ما هم چیزی در پرونده آن‌ها بگذارد. در اين صورت خود را عزیز كرده‌ايم. فکر نکنیم چیزی از ما کم می‌شود. 🔅 «فَإِنِّي لَا أَتَّهِمُهُمَا عَلَى نَفْسِي، وَ لَا أَسْتَبْطِئُهُمَا فِي بِرّي، وَ لَا أَكْرَهُ مَا تَوَلَّيَاهُ مِنْ أَمْرِي.» ✨ خدایا! من آن‌ها را به اینکه در حقّ من کوتاهی کردند متهم نمی‌کنم. اگر آن‌ها هم اعتراف کنند که کوتاهی کردند، می‌گویم خدماتی که به من دادید، از سرم هم زیاد بود و بر من منت داريد. من آن‌ها را در نیکی کردن به خودم کُند ندیدم. آن‌ها نسبت به من سهل‌انگاری نداشتند. اتفاقاً به نظر من سنگ تمام گذاشتند! و از طریق آن‌ها نعمتِ وجود به من داده شده است. 🌀 نكته: از حضرت اجازه می‌گیرم و این‌گونه می‌گویم: ممکن است در خانواده، همسر خدمات کافی ندهد اما فضای خانه آرامش دارد، همین خوب است. یا ممکن است دوستی به شما یک راهنمایی کرده باشد که خیرات و برکات بسیار در زندگی شما بیاورد. باید قرارمان بر این باشد که الطاف دیگران به‌نظر ما آن‌قدر بزرگ بیاید که هیچ امر ناخوشایندی از آن‌ها، در نگاه ما ملاحظه نشود. 📌 ادامه دارد... 📚 « استاد بروجردی» https://eitaa.com/sabkezendegikareemane