۹ 💠 سرور ممدوح و مذموم ✳️ اصل در زندگی ما سرور است، البته این سرور، سروری است که موجب بندگی است نه مایه غفلت، سروری است که ما را در عرصه بندگی کامروا می کند و مایه وصال به مقصد می‌شود نه سروری که موجب غفلت و گم شدن در عالم ماده شود . در قرآن کریم آمده است: 🔆 «إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْفَرِحين‏»؛ «خدا افرادی را که خوش هستند دوست ندارد» 📔 سوره مبارکه قصص، آِیه ۷۶ 🔹 سیاق آیه درباره قارون است که به امور مادی دل خوش بود، این فرح، فرح کاذب است. 📔 خدای سبحان در سوره یونس، آیه ۵۸ می‌فرماید: 🔆 «قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِكَ فَلْيَفْرَحُوا»؛ «بگو به فضل و رحمت‏ خداست كه [مؤمنان] بايد شاد شوند» 💠 باید به امور باقی خوش بود، خوش بودن به امور فانی مذموم است. 🔸 شريعت در آيه يك مومنون می‌گوید: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُون‏» و در آيه پنج بقره می‌گويد: «…أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون‏» امكان ندارد فلاح و رستگاری بدون‌خوشی باشد، موفقیت با خوشی توأم است، در دین ترغیب به خوشی شده است اما خوشی که موجب سرعت در خیرات و سبقت در کمالات شود نه خوشی که مایه توقف گردد. ✳️ ما در زندگی بعضی از متدینین متأسفانه ناخوشی را به عنوان یک اصل می‌بینیم و اگر فرد متدینی خوش باشد دیگران تعجب می‌کنند که مگرممكن است متدین خوش باشد. 📚 « استاد بروجردی» ‏ https://eitaa.com/sabkezendegikareemane