امکان نداره خدایی که به داوود(ع) میگه: (یا داوود، من مثل این عاشقا، میشینم در خونه مخلوقم، منتظرش می‌شینیم، تا در رو باز کنه، برگرده سمت من... من اینجوری شوق و انتظار می‌کشم تا بنده‌ام برگرده پیشم...) امکان نداره چنین خدایی از عذاب و درد‌کشیدن بندگانش، لذت ببره و بخواد تقاص کنه! مثل یه مادر با چشم گریون، میدونه جراحی درد داره، ولی تنها راه نجات بچه‌ است! بچه‌‌ای که حرف مادر رو گوش نکرده، مریض شده، عفونت کرده و حالا تنها راهش اینه که درد بکشه و جراحی بشه!