امکان نداره خدایی که به داوود(ع) میگه:
(یا داوود، من مثل این عاشقا،
میشینم در خونه مخلوقم،
منتظرش میشینیم،
تا در رو باز کنه، برگرده سمت من...
من اینجوری شوق و انتظار میکشم
تا بندهام برگرده پیشم...)
امکان نداره چنین خدایی
از عذاب و دردکشیدن
بندگانش، لذت ببره و بخواد تقاص کنه!
مثل یه مادر با چشم گریون، میدونه جراحی
درد داره، ولی تنها راه نجات بچه است!
بچهای که حرف مادر رو گوش نکرده،
مریض شده، عفونت کرده و حالا تنها
راهش اینه که درد بکشه و جراحی بشه!