171 - و [یاد کن] هنگامی را که کوه را کندیم و بالای سرشان قرار دادیم که گویی سایبانی بود، و پنداشتند که بر سرشان خواهد افتاد [گفتیم:] آنچه به شما داده‌ایم با جدّیت بگیرید و محتوای آن را به خاطر بسپارید، امید که پرهیزکار شوید
172 - و آن‌گاه که پروردگار تو از پسران آدم، از پشت‌هایشان، نسل و نژاد آنها را برگرفت و آنها را بر خودشان گواه کرد که: آیا من پروردگار شما نیستم! [آنها به زبان فطرت] گفتند: چرا! گواهی دادیم تا در روز رستاخیز نگویید ما از آن غافل بودیم
173 - یا بگویید: همانا پدران ما پیش از این شرک آوردند و ما نسلی [دنباله‌رو] از پی ایشان بودیم، آیا ما را به سبب کاری که باطل اندیشان کرده‌اند مجازات می‌کنی!
174 - و این گونه، آیات را [به روشنی] شرح می‌دهیم، باشد که [به راه حق] بازگردند
175 - و خبر آن کس (بلعم باعورا) را که آیات خویش (اجابت دعا) را به او داده بودیم برایشان بخوان که از آن عاری گشت، و شیطان در پی او افتاد پس از گمراهان شد
176 - و اگر می‌خواستیم [مقام] وی را با این آیات بالا می‌بردیم، ولی او به زمین دل بست و از هوای نفس خویش پیروی کرد پس حکایت وی، حکایت سگ است که اگر بر آن بتازی، زبان برآورد و اگر رهایش کنی باز هم زبان برآورد این حکایت قومی است که آیات ما را تکذیب کردند پس این داستان را [برای آنها] نقل کن، باشد که اندیشه کنند
177 - زشت است حکایت قومی که آیات ما را تکذیب نمودند و به خود ستم می‌کردند
178 - هر که را خدا هدایت کند، او هدایت یافته است و هر که را گمراه کند، هم آنان زیانکارند