در کلام مبارک حضرت فاطمه زهرا سلام اللّه علیها، مصیبتی که از دین به انسان می رسد، بسی ناگوار تر توصیف شده، ایشان فرموده‌‌اند؛ اَللّهُمَّ لا تَجعَل مُصیبَتی فی دینی وَ لا تَجعَلِ الدُّنیا اَکبَرَ هَمّی وَ لا مَبلَغَ عِلمی خداوندا ! مصیبت مرا در دینم قرار مده، و «دنیا» را بزرگ ترین همّ و غم من و نهایت علم و هدف دانشم قرار مده* گاهی یک روایت از معصوم که چند جمله هم بیشتر نیست، دنیایی از اسرار را در خود پنهان دارد! مصیبت در دین، آنقدر بزرگ است که مصائب دنیا، در برابرش ذره ای ارزش دیدن ندارد! و دنیا آنقدر ناچیز و کوچک است که کسب نهایت علم و دانش آن نیز، ذره‌ای توان سیراب نمودن روح آدمی را ندارد! در کلام‌ بزرگان و مفسران احادیث، مصیبت در دین به سستی و بازگشت از اعتقادات پیشین، نسبت داده شده، بریدن از محراب، ناامیدی از لطف و رحمت الهی و هر آنچه که مانع احساس نزدیکی عبد به خداوند می شود، در دایره‌ی همین آفت خانمانسوز است. راستی هیچ‌گاه فکر کرده‌ایم که اگر آدمی چنین نگاهی به دین داشت و هم و غم خود را در دنیا محصور نمی دید، چقدر روح و روان ها در سلامت بودند و تحمل ناخوشی های دنیایی آسان تر بود… خدایا گرچه ما آن بانوی اندیشمند را دوست داریم، اما از سیره ایشان، فاصله ای اندوه‌بار گرفته‌ایم، خودت ما را به پایان این دوری، یاری فرما که فراموش کاری مان در قرآن، بارها به رخ‌مان کشیده‌ای… *بحارالانوار، ج 83، ص 85 ✍🏻فاطمه شکیب رخ #پندانه @Ghalamzaniii