نمیدونم بحثمو از کجا شروع کنم از امام زمانی که این هفته کمتر از تعداد انگشت های دستام به یادش بودم یا زندگی هایی که فقط با کارامون شرمنده ی خودمون و شهداییم . . . بزارین اصلا مستقیم برم سر اصل مطلب اینجوری بهتره . . . خب رفقا . . . اواخر سال ۹۷ یه همچین موقع هایی یادتونه؟! چمدون میبستیم؟ برنامه ریزی میکردیم؟ یکی میگفت بدون گوشی و فضای مجازی میام . . . یکی از شوق شبا خوابش نمیبرد؟ یکی لحظه شماری میکرد؟ یکی کتاب میخوند تا بیشتر بدونه؟ یا اصلا وقتی رسیدیم چی؟ اونارو یادتونه؟ یه عدمون دورهم جمع شدیم گفتیم اینجا شهدا بودن چرا با کفش بریم؟ یکی تنهایی گریه میکرد؟ یه عدمون جمعی میزدیم زیر گریه؟ از همه مهم تر موقع تحویل سالو یادتونه؟ کنار شهدا؟😭