با سلام و التماس دعا!
دو قطعه فیلم کوتاه همراه این نوشته، نمادی از «رسم اهل ادب»اند... خادمان خالص «اهل بیت(ع)».
... و اما قصهٔ این دو فیلم که از نمایش‌گر تلویزیونی ضبط و با دو واسطه به دست نگارنده رسیده‌اند:
زنده‌یادان، «برادران شیرازی»، دوقلو و از خادمان اهل معنای حضرت سیدالشهدا(ع) بودند که به تدریج از دنیا رفتند.
یکی از دو برادر، در میان اجرای مداحی زنده‌یاد «حاج حسن ذوالفقار (مشهور به «ذوالفقاری») برخاسته و ضمن اشاره به شأن، احترام و آبروی «منبرهای چوبین حسینیه‌ها» در شریعت که مانع سوختن‌شان می‌شود، از زنده‌یاد ذوالفقاری می‌خواهد که بپذیرد و بر پشت او (به عنوان منبر) بنشیند و مدح «امام زمان(ع)» را بخواند...
در مقابل شرم و اکراه زنده‌یاد ذوالفقاری، شادروان «حاج علی بهاری»، میکروفون را به دست گرفته و قصه‌ای واقعی از نمونه‌ای مشابه این واقعه را نقل و زنده‌یاد ذوالفقاری را مجاب به قبول کرده‌اند.
دهه ۷۰، به میزبانی خادم و هیئت‌دار خالص، زنده‌یاد «امیرخان سعیدنیا
به‌یاد همهٔ حاضران محفل،میزبان، مداحان و خادمان خالص و درگذشتهٔ دیگر اهل بیت(ع) صلواتی بفرستیم و سورهٔ حمدی بخوانیم.