وقتی که امام زمان (علیه اسلام) در زندگی ما موضوعیت ندارد، هنوز دلمان درگیر ایشان نیست، چه‌طور می‌توانیم بگوییم که می‌خواهم به مقام امام زمان (علیه اسلام) برسم؟ طبق قاعده‌ای که خدا قرار داده، ایشان باید برای ما خاص باشد. چه‌قدر قشنگ است که امام زمان (علیه‌اسلام) ما را خسته‌ی خودشان ببینند. اگر ما را اهل دوندگی و دلسوزی برای خودشان نبینند، دلمان مرده است و یک انسان مجازی هستیم. حرکت ما باید به سمت انسان حقیقی شدن باشد نه انسان مجازی. تا زمانی که در چادر امام زمان(علیه السلام) نرویم، حقیقی نیستیم. عاشورا فقط کسانی انسان حقیقی بودند که به چادر حضرت رفتند و یا در راه رسیدن به چادر حضرت بودند. اگر ما سبک زندگیمان مهدوی باشد، تا قیامت و بعد از قیامت به‌عنوان یک انسان با ایشان هستیم. بی‌تقواترین آدم‌ها کسی است که عبادت‌های زیاد انجام می‌دهد ولی هیچ خاصیتی برای امام زمانش ندارد. اهتمام به خدا، در اهتمام به امام زمان(علیه اسلام)، در خدمت به ایشان، در دلبستگی به ایشان، و در میزانِ دویدنِ انسان برای رسیدن به چادر امام زمان، نمود می‌یابد. ما در دنیا کاری جز این نداریم که؛ خودمان را به چادر حضرت برسانیم. ما به میزان نقشی که در رفع موانع ظهور داریم... ؛ قیمت داریم! و به میزانی که برایش دغدغه داشته و اهتمام می‌ورزیم ... انسان هستیم! رفاقت الله، در گروی رفاقت با امام زمان(علیه اسلام)  است... راه آغوشِ خدا، از چادر امام زمان می‌گذرد. مَحال است، بیرون از چادر،‌ بتوانیم طعم عاشقیِ با الله را بچشیم. اساساً، زندگی ما، اگر به چادر امام زمان(علیه السلام) ختم نشود...، سوختن است، باختن است. عین مردن است. باید همه تلاش‌مان را برای رسیدن به چادر امام زمان(علیه اسلام) ، هزینه کنیم... همه تلاش‌مان را... #امام_زمان #هوالشهـــــــیداینجاست 👇🌱 @saharshahriary