عالَم عجیبی دارد... تنها که باشی به خدا نزدیکتری... چرا که تنهایی دریچه ی سکوت است و در ملکوت آسمان ها به گمانم موسیقی سکوت را می نوازند... تنها که باشی اشک هایت را خود خدا پاک می کند و انیس شب های تارت می شود او و او و فقط او... عالم تنهایی، بریدن و جداشدن از آدمیان نیست. هرکه در درون خویش به مقام تنهایی نائل شود، هنر سکوت را می آموزد و تازه وقتی قلبش به روی غوغا و هیاهوی دنیا بسته شد، درهای آسمان را به رویش می گشایند...تا بسوزد و نور بگیرد و نور افشانی کند... هرکه در درونش با تنهایی انس بگیرد... به خدا نزدیکتر است و هرکه به خدایش نزدیکتر، عاشق تر... @saharshahriary