با دقت بخوانیم #مناجات‌_شعبانیه #استاد_پناهیان #ماه_شعبان وقتی ما می‌خواهیم مناجات بخوانیم باید یک مقدمه‌ای را هم پذیرفته باشیم و آن اینکه کلمات در عالم تأثیر دارند، گاهی از اوقات تأثیر کلمات از هر عملی بیشتر است، در روابط بین انسان‌ها هم همین‌طور است، گاهی از اوقات اثر کلمات از هر خدمت دیگری بیشتر است. البته در ارتباط با انسان‌ها، گاهی اوقات می‌بینیم که یک کسی نیازمند است و ما به‌جای اینکه با کلمات بخواهیم با او ارتباط برقرار کنیم، شاید لازم باشد صدقه‌ای بدهیم، خدمتی کنیم یا به او کمک کنیم، اما در ارتباط با خداوند این‌طور نیست چون خدا بی‌نیاز است، خداوند متعال به کلمات ما هم نیاز ندارد، اما کلمات مؤثر است در اینکه ما را به پروردگار مقرب کند. کسانی که این مقدمه را می‌فهمند اهل ذکر می‌شوند، اهل اوراد و دعاها و مناجات‌ها می‌شوند. یکی از کلمات مؤثر این است که انسان در مناجات خودش، معارف توحیدی را بر زبان جاری کند، حالا در اینجا ببینید👇 أمیرالمؤمنین علی(ع) با همان زبان تضرع و زاری، چه عباراتی را بیان می‌کند؟ ایشان عرضه می‌دارد: خدایا کم و زیاد من در دست تو است نه در دست غیر تو، همۀ نفع و ضرر من در دست تو است. (بیَدِکَ لا بِیَدِ غیرِکَ زیادَتی و نقصی و نَفعی و ضرِّی) إن‌شاءالله خدا باورش را در قلب‌های ما قرار بدهد. امیرالمؤمنین(ع) در فراز بعدی عرضه می‌دارد: «إلهی إن‌ حَرَمتَنی فَمَن ذا الَّذی یَرزُقُنی و إن خَذَلتَنی فَمَن ذا الّذی یَنصُرُنی» این‌قدر این فراز می‌تواند اشک مؤمن را درِ خانۀ خداوند متعال جاری کند و یک احساس غربت قشنگی را در دل انسان بریزد که حد ندارد. «خدایا اگر محرومم کنی چه کسی به من روزی خواهد داد؟ و اگر من را رها کنی چه کسی من را کمک خواهد کرد؟» یکی از بزرگ‌ترین تهدید‌های خدا در قرآن این است که خداوند به آدم‌های بد می‌فرماید: من کمک‌تان نمی‌کنم! أمیرالمؤمنین علی(ع)  این تهدید را-به عنوان یکی از بزرگ‌ترین بلاهای عالم هستی- عمیقاً درک کرده‌اند که در اینجا تمنا می‌کنند: «إن خَذَلتَنی فَمَن ذا الّذی یَنصُرُنی» خدایا اگر من را رها کنی چه کسی من را کمک خواهد کرد؟! @saharshahriary