🔰 اولین قاب عکس، تصویر پدر خانواده است. آقا به تصویرِ در قاب خیره می‌شوند. قاب عکس پدر خانواده، هایقان موسسیان را کنارشان می‌گذارند و قاب عکس پسرِ شهیدِ خانواده، ادموند موسسیان را دست می‌گیرند. همین کار ساده، یعنی تماشای عکس شهید، نوعی همدلی با خانواده‌ای است که حسرت دیدار شهیدشان را دارند، اما تنها به عکس او می‌توانند نگاه کنند. ـ کجا شهید شدند خانم؟ ـ پسرم در خیابان شهید شد و همسرم در همین کوچۀ خودمان. صدای بغض‌آلود مادر در گوشم تکرار می‌شود: پسرم در خیابان، همسرم در کوچه. آقا، مهربانانه، قلب مادر را با این جملات، آرام می‌کنند. ـ ان‌شاءالله این مصیبت‌هایی که پیش می‌آید، برای شما وسیلۀ قرب معنوی باشد و دل‌های شما را نرم کند. ان‌شاءالله نور الهی، لطف الهی در دل شما بگذارند. ..خیلی دشوار است. می‌توانم حس کنم چه سختی‌هایی شما تحمل کردید و کشیدید و این بچه‌ها را بزرگ کردید. از صورت مادر شهید پیداست که چقدر در این سال‌ها دردکشیده و پیر شده است. این مادر، به‌فاصلۀ سه ماه، تمام پشت و پناه و تکیه‌گاهش را از دست داده. شهیدان این خانه، به‌نوعی شهدای ترور هستند و مظلومیتی خاص دارند. شهید ترور، به ناجوانمردانه‌ترین شکل ممکن کشته شده؛ و حتی فرصت دفاع از خود را هم پیدا نکرده. 📆 ۲۳ خرداد، تاریخ شهادت ادموند موسسیان 📚 کتاب مسیح در شب قدر، روایت حضور آیت‌الله خامنه‌ای در منزل شهیدان هایقان و ادموند موسِسیان @sahba_nashr