🔸 [اباالفضل العباس صلوات‌الله‌علیه] جوانی بود که وقتی در مدینه راه می‌رفت، ازبس صورتش درخشنده و زیبا و جاذب بود، به او می‌گفتند ماه، ماه بنی‌هاشم، قمر بنی‌هاشم؛ این اسم از آنجا شروع شد. سالم، شجاع، نیرومند، بدن ورزیده، قد بلند، صورت زیبا؛ از همه‌چیز، تمام. آن‌وقت با این جوانی و زیبایی، راوی می‌گوید روی پیشانی‌اش آثار سجده و عبادت شبانه بود؛ متعبّد، اهل عبادت. عبادتی که اثرش را بخشید، سجده‌هایی که برای خدا می‌کرد، او را چنان ساخت که روز عاشورا، با این‌چنین وضعی، توانست دنیایی را درمقابل شهامت خود به سجده دربیاورد. ۱۳۵۲/۱۱/۱۲ 📚حلقات «انسان ۲۵۰ساله»/ حلقۀ سوم/ ۴۴. عاشورا @sahba_nashr