. «تعدادی از شهدا بکلی متلاشی و تکه‌تکه شدند. چندین کودک یک تا ۵ساله هم هستند. یک دوره‌گرد با چرخ‌دستی به گوشه‌ای پرتاب و متلاشی شده...» این گزارش انفجار دیروز مدرسه سیدالشهدا‌ی کابل نیست! این گزارش روزنامه‌ها از انفجار کامیون ده‌تنی در میدان توپخانه سر خیابان ناصرخسرو در ۹مهر ۱۳۶۱ است. ۸۰ شهید و ۸۰۰ مجروح؛ کودک و زن و مرد. درست جلوی یک مسافرخانه که ویرانه شد. انفجار ۱۵۰کیلو تی‌ان‌تی در تاریکی شب، چاله‌ای عمیق وسط خیابان حفر کرد. صدای انفجار را همه شهر شنید. آن موقع که دنیا نمی‌دانست داعش چیست، ما وسط تهران، داعش‌وطنی داشتیم که کودک منفجر می‌کرد. به وقت ۴۰سال پیش، مجاهدین خلق آنچه کردند که دیروز در کابل شد. ۴۰سال پیش هم صدای دنیا درنیامد! گذشت و گذشت تا شد امروز که حالا شدیم جلاد! و باید جواب پس‌دهیم که چرا منافقینِ کودک‌کش را ۴۰ سال پیش اعدام کردیم؟! که اگر اعدام نمی‌کردیم، تهران امروز کابل بود. به تصویر دقت کنید! اینجا وسط تهران میدان توپخانه است! نه خرابه‌های حلب یا کابل! آری! ما ۴۰سال پیش مرثیه «جان پدر کجاستی؟» را سر داده‌ایم... شب را گریستیم و ناله کردیم... ما ۴۰سال پیش انفجار کابل را به چشم خویش دیده‌ایم...