3)دوستم رضایی: از بسيارى از بزرگان دين همچون حضرت آيت‏الله بروجردى و علامه طباطبائى صاحب تفسير «الميزان» نقل شده، كه رشد علمى ما، و آنچه را تاليف كرديم، و آنچه شاگرد تربيت نموديم، از بركت همسران ما بوده، آنان آنچنان آرامشى در زندگى فراهم آوردند، و چنان براى حل مشكلات داخلى، و فراهم آوردن وسائل و برنامه‏هاى لازم فداكارى كردند، كه ما توانستيم وقت خود را در علم و عمل و تاليف و تصنيف و تربيت شاگردانى با منفعت خرج كنيم. اگر آن همسران فداكار در زندگى ما نبودند، بدون شك اشتغالات فكرى و عملى در جهت امور بيرون و درون، اجازه اين همه رشد و كمال به ما نمى‏داد، و اين واقعيت در زندگى اينان غير از كفايت حق نسبت به عبد از اشتغالات نيست. گاهى حضرت حق دوستان بزرگوار و باكرامتى به اينگونه افراد مرحمت مى‏كند، كه عمده كارهاى شخصى و امور اضافى اينان را انجام دهند، آنهم در كمال عشق و دلبستگى، تا وقت پربهاى اينان در هدف مقدس و مباركى كه دارند صرف شود، و اين جز كفايت حق از عبد نسبت به اشتغالات او نيست.