اولياى گرامى اسلام مراقب دوستان و اصحاب خود بودند، اگر در موردى مشاهده مى‏كردند يكى از آنان به مسير باطل مى‏رود و زبانش آلوده به #فحش است تذكر مى‏دادند، او را از آن عمل ناروا كه داشت منع مى‏نمودند و به استغفار و عذرخواهى از پيشگاه حضرت بارى‏تعالى وادارش مى‏ساختند. سماعه مى‏گويد: بر امام صادق (علیه السلام) وارد شدم. حضرت بدون مقدمه به من فرمود: اى سماعه! اين چيست كه بين تو و آن كسى كه عهده‏دار امور شترهاى تو است جريان دارد، بپرهيز از اينكه فحاش باشى، بپرهيز از اينكه با فرياد حرف بزنى و اين و آن را مورد لعن خود قرار دهى. عرض كردم: به خدا قسم او به من ظلم كرده. فرمود: اگر واقعا به تو ظلم نموده است از نظر معنوى نفعى بيشتر عايدت گرديده است. فحش دادن نه از روش ماست و نه اجازه مى‏دهيم كه شيعيان ما نسبت به اين عمل گرايش يابند. تو از خداوند طلب مغفرت كن و اين عمل را تكرار منما. عرض كردم: مى‏روم، #استغفار مى‏كنم، و از اين پس به فحش خود را آلوده نمى‏نمايم.