مغفرت، حاوى دو معنى است: يكى پنهان داشتن معصيت گناهكار و آن ديگر عفو و بخشش او. خداوند مهربان داراى هر دو صفت است، از طرفى معصيت گناهكار را مكتوم مى‏دارد و او را بين مردم رسوا نمى‏كند و از طرف ديگر او را مشمول عفو خود قرار مى‏دهد و از گناه او مى‏گذرد. بندگان باايمان خداوند داراى اين دو صفت عالى هستند و از بار ی ‏تعالى پيروى نموده‏ اند و به ذات اقدس او تشبه يافته‏ اند. اگر كسى واجد يكى از اين دو صفت باشد داراى نيمى از اين مزيت است. بدبخت و سيه‏ روز، آن كسى است كه فاقد اين هر دو صفت است، نه راز مردم را پنهان دارد و نه از لغزشها چشم‏ پوشى مى‏كند. على (ع) درباره‏ى اين قبيل افراد چنين فرموده است: شر الناس من لا يعفو عن الهفوه و لا يستر العوره. بدترين مردم كسى است كه نه از خطاى دگران مى‏ گذرد و نه سر آنان را مى‏ پوشاند.