قرآن شريف، سلطه و حاكميت حضرت بارى‏تعالى را نسبت به انسانها با تعبيرهاى مختلفى ذكر نموده، از آن جمله فرموده است: و اعلموا ان الله يحول بين المرء و قلبه. بدانيد كه خداوند بين انسان و مركز اراده‏اش حائل و فاصله مى‏شود. مى‏دانيم كه كانون اراده‏ى آدمى از هر چيزى به وى نزديكتر است و بر اثر اين شدت قرب است كه انسانها مى‏توانند در كمتر از لحظه اراده كنند و به وضع خويشتن دگرگونى بخشند. قرآن شريف در آيه‏اى كه مردم را از نزديك بودن حضرت حق به مردم آگاه مى‏سازد فرموده است: بدانيد كه اگر خداوند اراده كند بين شما و دلتان كه كانون اراده و نزديكترين موجود به شماست فاصله مى‏شود، به عبارت ديگر مى‏توان گفت خداوند از ما به خود ما نزديكتر است و به قول آن شاعر كه مى‏گويد: يار نزديكتر از من به من است وين عجبتر كه من از وى دورم چه كنم با كه توان گفت كه يار در كنار من و من مهجورم قمى در تفسير اين آيه مى‏گويد: خداوند قادر است بين آدمى و اراده‏اش فاصله شود. امام (ع) مى‏خواهد عرض كند: بار الها! اراده‏ى من است كه #زبان ام را به نطق مى‏آورد و مرا به تكلم وامى‏دارد. پروردگارا! تو كه اينقدر نزديكى كه مى‏توانى بين من و اراده‏ام حايل شوى ، بر من تفضل فرما و اراده‏ ى گفتن ام را در قبضه‏ ى خود قرار ده و آنچنان به نطقم آور كه سخنانم بر وفق هدايت و رضاى تو باشد.