✳️ " بخشی که آن را مختصر عرض می‌کنم - و مربوط به عموم مردم است - در درجه ی اوّل عبارت است از #امر_به_معروف و #نهى_از_منكر در مسائل اجتماعی. البته در مسائل فردی، تقوا بسیار زیاد مورد توصیه ی امیرالمؤمنین است؛(#نهج_البلاغه_خطبه_83) ( قبلا در 12 قسمت گذست )اما در زمینه‌ی مسائل اجتماعی شاید هیچ خطابی به مردم شدیدتر، غلیظتر، زنده‌تر و پُرهیجان‌تر از خطاب امر به معروف و نهی از منکر نیست.
امر به معروف و نهی از منکر، یک وظیفه ی عمومی است. البته ما باید تأسّف بخوریم از این‌که معنای امر به معروف و نهی از منکر درست تشریح نمی‌شود.
امر به معروف، یعنی دیگران را به کارهای نیک امر کردن. نهی از منکر، یعنی دیگران را از کارهای بد نهی کردن.
امر و نهی، فقط زبان و گفتن است.
البته یک مرحله ی قبل از زبان هم دارد که مرحله ی قلب است و اگر آن مرحله باشد، امر به معروفِ زبانی، کامل خواهد شد.
وقتی که شما برای کمک به نظام اسلامی مردم را به نیکی امر می‌کنید - مثلاً احسان به فقرا، صدقه، راز داری، محبّت، همکاری، کارهای نیک، تواضع، حلم، صبر - و می‌گویید این کارها را بکن؛ هنگامی که دل شما نسبت به این معروف، بستگی و شیفتگی داشته باشد، این امر شما، امر صادقانه است.
وقتی کسی را از منکرات نهی می‌کنید - مثلاً ظلم کردن، تعرض کردن، تجاوز به دیگران، اموال عمومی را حیف و میل کردن، دست درازی به نوامیس مردم، غیبت کردن، دروغ گفتن، نمّامی کردن، توطئه کردن، علیه نظام اسلامی کار کردن، با دشمن اسلام همکاری کردن - و می‌گویید این کارها را نکن؛ وقتی که در دل شما نسبت به این کارها بغض وجود داشته باشد، این نهی، یک نهی صادقانه است و خود شما هم طبق همین امر و نهی‌تان عمل می‌کنید.
اگر خدای نکرده دل با زبان همراه نباشد، آن‌گاه انسان مشمول این جمله می‌شود که «لعن اللَّه الامرین بالمعروف التّارکین له».(#نهج_البلاغه_خطبه_129) کسی که مردم را به نیکی امر می‌کند، اما خود او به آن عمل نمی‌کند؛ مردم را از بدی نهی می‌کند، اما خود او همان بدی را مرتکب می‌شود؛ چنین شخصی مشمول لعنت خدا می‌شود و سرنوشت بسیار خطرناکی خواهد داشت. " 1379.09.25
#مقام_معظم_رهبری ( متن کامل اینجا و صوت کامل اینجا )
🖋کانال انس با صحیفه سجادیه
🆔 @sahife2