وَ دَاوِنِي بِصُنْعِكَ 2 ✳️ امام سجّاد عليه السلام همگان را به شناخت درد و درمان دعوت مى‏فرمايد: مَنْ لَمْ يَعْرِفْ دَاءُهَ أَفْسَدَهُ دَواءُهُ. هر كه درد خود را نشناسد؛ دوايش او را نابود سازد. يعنى در اثر ناآشنايى با درد و درمان فطرى و طبيعى، درونى و ظاهرى به دنبال درد و علاج شيطانى يا حيوانى مى‏رود و نيازهاى خويش را با شهوات و مادّيات برآورده مى‏سازد و در پايان عمر هم مانند حيوانى كه در لجنزار دنيا و آلودگى‏هاى خود شناور زيسته است؛ زندگى را تمام مى‏كند. مركز درمان‏هاى جسمى، طبيبان هستند كه با تشخيص علت مرض و دستور داروهاى شيميايى يا گياهى، ظاهر جسمى انسان را سلامتى مى‏بخشند، امّا مرجع بيمارى‏هاى باطنى و معنوى پيامبران و اولياى الهى هستند كه هر گاه روح و دل و عقل آدمى دچار زنگار يا آلودگى شوند؛ با ابزار ويژه، او را به راه حق راهنمايى‏ مى‏كنند و درون او را شفا مى‏بخشند. حضرت على عليه السلام در وصف رسالت حضرت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: طَبيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ احْكَمَ مَراهِمَهُ وَ احْمى‏ مَواسِمَهُ، يَضَعُ مِنْ ذلِكَ حَيْثُ الْحاجَةُ الَيْهِ، مِنْ قُلُوبٍ عُمْىٍ وَ آذانٍ صُمٍّ وَ الْسِنَةٍ بُكْمٍ. مُتَتَبِّعٌ بِداوئِهِ مَواضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَواطِنَ الْحَيْرَةِ. « » طبيبى است كه همراه با طبّش در ميان مردم مى‏گردد، مرهم‏هايش را محكم و آماده ساخته، و ابزارهايش را براى سوزاندن زخم‏ها داغ نموده، تا هر جا لازم باشد، در زمينه دل‏هاى كور، و گوش‏هاى كر، و زبان‏هاى لال به كار گيرد. دارو به دست به دنبال علاج بيمارى‏هاى غفلت و دردهاى حيرت است. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏9، ص: 45 ادامه دارد ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2