(برداشت‌هایی از دعای ابوحمزه ثمالی؛ شماره 1) 🔸فیض امید بیم و امید دو بال پرواز برای نیل به تقرب به خداست. بنده مؤمن،‌ تلاش می‌کند بین این دو فضیلت جمع نماید و گمان نیکوی او به خدا، به‌اندازه ترس او از خداست. او بذر بندگی را با عمل به دستورات الهی در زمین جان‌ودل خویش می‌پاشد، و از سرچشمه امید، آبیاری‌اش می‌کند و با چتر خوف از آفات حفظ و حراستش می‌نماید تا شکوفه‌های قرب به معبود در گلستان عبادت بشکفد و سعادتمند گردد. بندۀ خدا توفیق اعمال صالح و ازجمله درک فیض خوف ‌ورجا را نیز امیدوارانه از خدا می‌طلبد؛ نه خوف از معصیت ناامیدش می‌کند، و نه به اعمال خویش تکیه می‌نماید، بلکه چشم امیدش تنها به عفو و رحمت معبودی است که تمام خیرات عالم به دست اوست. پیامبر اکرم (ص) فرمود: «به‌خدایى كه جز او شايان پرستشى نيست، گمان هيچ بنده‏‌اى نسبت به خدا نيكو نشود، مگر اينكه خدا متناسب با همان گمان نیکو با او رفتار می‌كند... پس به‌ خدا خوشبين باشيد و مشتاق او باشید». این دیدگاه توحیدی، از عاشقانه‌های امام سجاد (ع) در مناجات سحرگاه ماه رمضان است: «ربِّ! اِنَّ لنا فيکَ اَمَلا طَوِيلا كثيرا، اِنَّ لنا فيک رَجاءً عظيما، عَصَيناک ونحنُ نَرجُوا اَنْ تَستُرَ عَلينا ودَعَوناک ونحن نَرجو اَن تَستَجيبَ لَنا، فَحَقِّق رجائَنا مولانا!»؛ پروردگارا! به راستى كه ما را در تو اميدى طولانى و آرزوهاى فراوان است. گناه تو را مرتكب شده‌ايم و اميد به پرده‌پوشى آن داريم. تو را می‌خوانیم و آرزوى اجابت و پاسخ گويى داريم. پس اميد ما را محقق ساز ای مولای ما! 📒@sahifeh_Et