🍃ساقی تشنه خدا
داشتم دنبال ایده‌ای می‌گشتم
برای نقّاشی انتظار امشب.
یادم افتاد به نگاه منتظر کودکی که
پردۀ خیمه را کنار زده
و دارد از دور، سمت شریعه را نگاه می‌کند.
مادرش را درون خیمه می‌کشم
که دارد کودک منتظرش را نگاه می‌کند
آن هم با اشک‌های جاری
که کار هزار شعلۀ آتش را می‌کند برای سوزاندن دل.
لب کودک، تکیدۀ عطش است
و اشکش می‌ریزد روی لب تکیده‌اش
و لبش شور می‌شود و مثل دل به شور افتاده‌اش می‌سوزد.
برادرش را درون گهواره می‌کشم
که دارد با هق هق گریه‌اش انتظار عمو را فریاد می‌زند
عمه را باید کجا بکشم که بچه‌ها را به وعدۀ آمدن عمو آرام می‌کند؟
کاش می‌شد نقش دل همه را طوری بکشم
تا خلایق بدانند آنها منتظر عمو هستند، نه آب.
کاش دلهرۀ این بچه‌ها کشیدنی بود
تا با دیدن این نقّاشی مردم می‌فهمیدند
بچّه‌ها منتظر برگشتن نگهبان خیمه‌ها هستند
من این دلهره را این گونه به تصویر می‌کشم:
بچّه‌های خردسال را در حالی می‌کشم
که دست‌هایشان را روی گوشواره‌هایشان گذاشته‌اند
و بزرگ‌ترها را در حالی می‌کشم
که با هر دو دست چادرشان را محکم گرفته‌اند.
منتظرانه‌ترین نگاه به گمانم نگاه مادر شیرخواره است
و شاید هم منتظرانه‌تر از او، نگاه باباست.
بوم نقاشی امشبم را باید بزرگ‌تر بگیرم
زیرا می‌خواهم منتظری را به تصویر بکشم
که همه منتظر او هستند.
می‌روم سمت شریعه و سقّا را می‌کشم
سقّا منتظر آمدن برادر است
روی زمین افتاده و گوشش را تیز کرده
تا صدای پای اسب برادر را بشنود.
سقّا کنار آب افتاده
کاش می‌شد انتظار به بن بست رسیدۀ آب را هم بکشم.
آب، منتظر خروشید و خروشید تا به لب سقّا برسد
ولی امیدش ناامید شد و به لب نرسید.
مَشک را هم می‌کشم
پر از تیرهایی که سینه‌اش را دریده‌اند
این تیرها پیش از آن که مشک را بدرند
انتظارش را تکه تکه کرده‌اند
چه قدر منتظر ماند تا به خیمه‌ها برسد ولی نرسید
انتظار در چشم‌ها خودش را نشان می‌دهد
سقّا منتظر برادر است
ولی چگونه می‌شود نگاه منتظر را
از چشم به خون نشسته تماشا کرد؟
شکر خدا در میان همۀ این انتظارها، یک انتظار به مقصد رسید
و برادر به برادر رسید.
امشب از میان این انتظارها
نمی‌خواهم پلی بزنم به انتظار خودم.
امشب شبیه تو شدم و برای سقّا گریستم.
شبت بخیر ساقی تشنه‌های خدا!
#بهانه_بودن
#شب_بخیر
#محسن_عباسی_ولدی