#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_اول 🔹تازه جاگیر شده بودیم. باز هم مجبور شدیم بلند شویم. خسته شده بودم از بس اسبابم را می بستم ودوباره باز می کردم. نمی شد یک خانه می خریدیم که دیگر مجبور نشویم هر سال بلند شویم؟ خب چرا تمدید نمی کردن؟ نمی گویند آدم درس و کار و زندگی دارد و نمی تواند هر سال خانه جابه جا کند؟ نمی دانند خودش خیلی وقت و انرژی از آدم می گیرد که بخواهد این همه کتاب و وسایل خانه را به نیش بکشد و هی این ور و آن ور ببرد؟ 🔻دیگر حوصله چیدن وسایل را نداشتم. چندتا ورق و خودکار انداختم داخل کیف و لباسهایم را پوشیدم و از خانه زدم بیرون. یک سر دانشگاه رفتن حالم را جا می آورد. امروز کلاس نداشتم ولی می دانستم که دوستهایم کلاس برداشته اند و لااقل می توانستم با آن ها باشم. کارگرها هنوز داشتند کارتن ها را داخل خانه می آوردند. زن همسایه آمده بود تماشا. یک چیزایی را تند تند می گفت. چون حوصله جواب دادن ندارم اصلا گوش نمی دهم که چه می گوید. 🔸همسایه دیگر از خانه در آمد و لحن صدای زن همسایه عوض شد و آن را به فحش و ناسزا بست. کم مانده بود برود و با مشت و لگد از او پذیرایی کند. هنوز صورتش را ندیدم تا عکس العملش را در برابر این ناسزاها که دیگر نیازی به گوش دادن نبود ببینم. از بس که بلند بلند فحش می داد . همین طور که می آمد تا برود سر کوچه، کنار زن همسایه که هنوز در حال گفتن بد و بیراه بود رسید و با لبخند گفت: - سلام حاج خانم، خودتون را اذیت نکنین اول صبحی. حالتون خوبه؟ + به تو چه که خوبم یا نه. چرا از این محل نمی رین؟ ما نخوایم شما مذهبی ها این جا باشین باید به کی شکایت کنیم؟ اصلا شما را چه به دین و ایمون؟ - درست می شود ان شاالله. دعامون کنین حاج خانم که آدم بشیم. با اجازتون و از کنار زن همسایه با همان لبخند مهربانش رد شد. کیفش را سردوشش جابه جا کرد و چادرش را گرفت و داشت به من می رسید. فاصله مان زیاد نبود ولی اینقدر آرام و با طمأنینه راه می رفت که چند ثانیه ای زمان می برد تا به من برسد. چون حوصله رودررو شدن با کسی را ندارم پاتند می کنم سرکوچه و با اولین ماشینی که می آید ، از دستش در می روم. 🔸سوار مترو می شوم. با مترو سریع تر می شود به کلاس رسید. واگن خواهران خیلی شلوغ شده ولی چاره ای نیست. بهتر از این هست که هی بخواهم شکمم را بدهم تو و دست و پایم را کش و قوس بدهم تا بدن آقایان به من نخورد و چندشم نشود. دو سه ایستگاه که می رود، پسرک قد کوتاهی از داخل واگن آقایان می آید و دستمال کاغذی می فروشد. نگاهی به کیفم می اندازم و جای خالیه دستمال کاغذی ام را که می بینم، یادم می افتد که در کافی شاپ، زمانی که نوشابه روی میز ریخته بود، همه را مصرف کردم. از او یک بسته دستمال می خرم. فکرم می رود که خب چرا برای خشک کردن نوشابه ی ریخته شده، از دستمالِ کافی شاپ استفاده نکردم تا الان مجبور نشوم برای یک دستمال 400 تومانی، هزار تومان بپردازم؟ 🔻صدای قردار ضبط شده ی خانمِ داخلِ واگنی می آید که ایستگاه مقصدم را اعلام می کند. از واگن پیاده می شوم. سرم را زیر انداخته ام که نخواهم قیافه خوشگل و بدگل کسی را ببینم. اینقدر این راه را رفته ام و آمده ام که چشم بسته هم می تونم در خروجیِ منتهی به دانشگاه را پیدا کنم. از مترو می زنم بیرون. آفتاب به شدت به صورتم ضربه می زند و کمی مکث می کنم تا گرماش در وجودم برود. باد بهاری وزیدن گرفته و با خودش بوی دود و اگزوز را به دماغم می رساند اما خنکای مست کننده ای دارد. من هم همین خنکی را می خواهم. دود اگزوز را که همیشه می خوریم. سوار اتوبوس می شوم و تا خود دانشکده را با اتوبوس می روم. پله های جلوی دانشکده را دوتا یکی می کنم تا زودتر برسم. مثل همیشه اول به کلاس سر می زنم و وقتی مطمئن می شوم که باز هم کلاس بچه ها در سالن کنفرانس هست، به ساختمان روبرو می روم . 🔹 سعی می کنم نسیم را پیدا کنم. مسلما همآنی که خرده شالی را بر سرگذاشته و موهای اتوکشیده اش هم پیداست باید نسیم باشد. از گوشه سالن رد شال آبیش را می گیرم و می روم پایین. صدای ذهنی ام یک لحظه ساک نمی شود: "آره خودشه. رفته وسط صندلی ها نشسته." اگر بخواهم بروم کنارش باید هی ببخشید و ببخشید بگویم. می خواهم قید نشستن کنارش را بزنم که می بیندم و با دست اشاره می کند که بیا و آنقدر رها و راحت لبخند می زند که تمام دندان های جلویش نمایان می شود. دیگر نمی شود از زیرش در رفت. @salamfereshte