متنی جالب از علیزاده، خارج نشین صاحب رسانه. پزشکیان آدم ناصادقی نیست. هدفش در این مناظره هم عصبی کردن جلیلی نیست. مساله ساده‌تر است. پزشکیان به شکلی بسیار صادقانه و معصومانه با الفبای سیاست خارجی غریبه است. او از فهم بدیهیات روابط بین‌الملل عاجز و فهمش از آنچه در سالهای زهرناک برجام رفت از متوسط مردم کوچه و خیابان کمتر است. پزشکیان با همه نیت خیرش، برغم برتری‌هایش در فهم حکمرانی و مسائل فرهنگی و اجتماعی، فقط به خاطر این پرت بودن از سیاست خارجی می‌تواند ایران را تا مرز نابودی و جنگ داخلی و خارجی ببرد. متنی جالب از علیزاده، خارج نشین صاحب رسانه. مفهوم «دولت سایه» که سعید جلیلی آن را چند سال پیش تشکیل داد ترجمه‌ای از مفهموم shadow government است که در دموکراسی‌های غربی و به ویژه دموکراسی‌های پارلمانی مثل بریتانیا مفهومی جاافتاده و رایج است. به این معنی که اگر یک حزب که در پارلمان اکثریت داشته دولت تشکیل دهد حزب مقابل و بیرون از قدرت کابینه‌ای تشکیل میدهد که سایه‌وار رفتار دولت را دنبال و رصد و نقد می‌کند. به سعید جلیلی و سیاستهای گاه متحجرانه فرهنگیش نقدهای فراوان وارد است اما این اقدامش در جهت مدرن کردن سپهر سیاسی ایران و قابل تقدیر است. اینکه اقای پزشکیان وهمفکران و تیم رسانه‌ایش مرتب به این موضوع حمله میکنند و طعنه میزنند عجیب است. به نظر آنها فرق «دولت سایه» با «دولت پنهان» را، که به معنای دولت قدرتمندان بدون چهره و پشت پرده است نمی‌دانند. اینهمه ناآشنایی با مفاهم اولیه علوم سیاسی عجیب است. من ایراد را در اقای پزشکیان نمی‌دانم. ایراد را در مظلوم بودن و یتیم بودن علوم انسانی در ایران می‌دانم. از پدر من که هنوز گمان می‌کند چون در دهه چهل در دانشکده فنی مهندسی خوانده و می‌تواند درباره مسائل مدیریتی کلان اظهار نظر کند تا اقای پزشکیان که گمان می‌کند جراحی قلب برایش مشروعیت نظر دادن در مدیریت انسانی می‌آورد. امیدوارم نسل بعد مدیرانش را، مثل همه کشورهای توسعه یافته، از میان علوم انسانی‌خوانده‌ها انتخاب کند.