غم و شادی هر دو از نیازهای روحی انسان هستند و باید توجه شود که هر دو این‌ها به اندازه‌ای در زندگی وجود داشته باشند، شادی زیاد باعث غفلت انسان از یاد خداوند و غم و اندوه طولانی مدت سبب افسردگی و خستگی روح انسان می‌شود. با شروع ماه ربیع الاول مسلمانان لباس مشکی را از تن به در می کنند و بعد از دوماه عزاداری، شاهد رونق دوباره مجالس شادی هستیم؛ اما برخی افراد چندسالی است که به ترویج دهه های مختلف عزا می پردازند و گویا حاضر نیستند کمی هم به شادی و سرور حتی در ماه ربیع الاول که اتفاقات مبارکی چون ولادت پیامبر (ص) و امام صادق (ع)، ازدواج پیامبر (ص) با حضرت خدیجه (س)، هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه و آغاز امامت حضرت صاحب الزمان(عج) در آن رخ داده است، روی آورند. یکی از این دهه‌ها، دهه محسنیه است‌ که برخی دهه اول ماه ربیع الاول را به خاطر شهادت محسن ابن علی(ع) به عزاداری می‌پردازند. بنا بر قول مشهور، بعد از ماجرای سقیفه طرفداران خلافت ابوبکر برای گرفتن بیعت از حضرت علی (ع) به بیت ایشان می‌آیند، اما از آنجا که حضرت حاضر به بیعت کردن با ابوبکر نبوده، طرفداران خلافت ابوبکر به زور متوسل می‌شوند و به خانه حضرت علی (ع) حمله می‌کنند، در جریان این حمله و بر اثر جراحاتی که بر حضرت فاطمه (س) وارد می‌شود، ایشان فرزند خود یعنی محسن را که 6 ماهه باردار بوده‌اند، از دست می‌دهند. البته زنده نگه داشتن یاد خاندان اهل بیت(ع) فی النفسه کار پسندیده‌ای است، اما برگزاری دهه های مختلف باعث ایجاد نوعی افراط گرایی در دین شده و حتی ممکن است برخی افراد را نسبت به دین اسلام که تاکید بسیاری به شادی دارد، بدبین کند، آن هم بلافاصله بعد از اتمام دوماه عزاداری.