شور محشر در عزای رحمةللعالمین شد اوّل تنهایی مولا امیرالمؤمنین شد (غلامرضا سازگار) امشب واژگان در سوگ و مرکب‌ها از درد خشکیده‌اند؛ قلم‌ها غلاف شده و تاب نگاشتن حجم اندوه و ماتم امشب را ندارند. گویی امشب نه فقط محمد(ص) که اسوه اخلاق و تندیس رحمت الهی راه آسمان پیش گرفته و با رحلتش، رحل قرآن جاوید و عترت را برای همیشه به یادگار می‌گذارد. او که نماد اخلاق حسنه بود و فرمود:«بنده با خوش‌اخلاقی به مقام روزه‌گیر شب‌زنده‌دار می‌رسد.»[1] اما این حزن و اندوه عظیم امشب فقط از رحلت جانسوز پیامبر(ص) نیست چرا که امشب داغدار عروج غریبانه حسن مجتبی(علیه السلام) نیز هست.  او که کریم اهل بیت(ع) است و کرامتش، حاتم طایی‌ها را به گدایی کویش وا می‌دارد. کسی که بی‌وقفه گره‌گشایی می‌کند و قصه کَرَم او هزار و یک شب را به چالش می‌کشد. او که سید شباب اهل‌جنت است و پیامبر اکرم(ص) در شأن او فرموده است:«اگر عقل، خود را به صورت مردی نشان دهد آن مرد، حسن(علیه‌السلام) است.»[۲] سلام بر تو ای کریم آل‌طه(ع)... از دریای کرامتت به روح بی قرار ما بچشان و مرهم دردهای بی‌امان اهل زمین شو با دعای امام گونه‌ات. رحلت جانگداز پیامبر مهر و مهربانی و شهادت کریم آل او حسن مجتبی(علیه السلام) تسلیت باد