وَ لَوْ لَا أَنَّکَ أَمَرْتَ بِالصَّبْرِ وَ نَهَیْتَ عَنِ الْجَزَعِ لَأَنْفَدْنَا عَلَیْکَ مَاءَ الشُّئُونِ وَ لَکَانَ الدَّاءُ مُمَاطِلًا وَ الْکَمَدُ مُحَالِفاً... و اگر امر به شکیبایی و نهی از ناله و فریاد و فغان نفرموده بودی هر آینه (در فراق تو) سرچشمه‏ های اشک چشم را (با گریه بسیار) خشک می‏ کردیم، و دردمان و همیشگی و اندوهمان غمّ پیوسته می شد. بخشی از فرمایشات امیرالمؤمنین علیه السلام در فراق پیامبر رحمت در خطبه نهج البلاغه