💠 حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:
لَيْسَتِ العِفَّةُ بِدافِعَةٍ رِزْقا وَ لاَ الْحِرْصُ بِجالِبٍ فَضْلاً فَاِنَّ الرِّزْقَمَقْسومٌ وَ اسْتِعْمالُ الْحِرْصِ اسْتِعْمالُ الْمَآثِمِ؛
✳️نه پاكدامنى، روزى را از انسان دور مى كند و نه حرص روزى زياد مى آورد؛ چراکه روزى قسمت شده است و حرص زدن فقط باعث مبتلا شدن به گناهان خواهد شد.
📚 تحف العقول، ص ۲۳۴
💠 حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:
مَنِ اتَّكَلَ عَلى حُسنِ الاِختيارِ مِنَ اللّه ِ لَهُ لَم يَتَمَنَّ أنَّهُ في غَيرِ الحالِ الَّتِي اخْتارَهَا اللّهئ.
✳️ هر كه به نیکو گزینی خدا براى خودش اعتماد كند، آرزو نمىكند كه در حالتى جز آنچه خدا برايش اختيار كرده است، باشد.
📚 تحف العقول، ص ۱۶۹
💠 حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:
كيفَ يكونُ المؤمنُ مؤمنا و هو يَسخَطُ قِسمَهُ و يُحَقِّرُ مَنزِلَتَهُ و الحاكِمُ علَيهِ اللّه؟!
✳️ مؤمنى كه از قسمت خود ناخشنود باشد و وضعيت خود را ناچيز شمارد در حالى كه حاكم بر او (تعيين كننده سرنوشتش) خداست، چگونه مىتواند ادّعاى ايمان كند؟!
📚 بحار الأنوار، ج۴۳، ص۳۵۱
💠 حضرت امام حسن مجتبی عليه السلام:
إنَّ الدُّنْيا،
في حَلالِها حِسابٌ،
وَ في حَرامِها عِقابٌ،
وَ فِي الشُّبَهاتِ عِتابٌ،
فَأنْزِلِ الدُّنْيا بِمَنْزَلَةِ الميتَةِ، خُذْ مِنْها ما يَکْفيکَ.
✳️ آنچه در دنيا است،
اگر حلال باشد حساب رسی و پاسخگویی در پی دارد،
و اگر از حرام به دست آيد عذاب و عقاب دارد،
و اگر شبههناك باشد (كه حلال و حرام آن معلوم نباشد) عتاب و سختی و ناراحتی در پی خواهد داشت؛
پس بايد با دنيا همچون جسد مردار عمل کنی، فقط به مقدار کفایت ضرورت و اضطرار از آن استفاده کنی.
📚 كفاية الاثر: ص۲۲۶
💠 حضرت امام حسن مجتبی عليه السلام :
(البخل) هُوَ أن يَرَى الرَّجُلُ ما أنفَقَهُ تَلَفاً ، وَما أمسَكَهُ شَرَفاً.
✳️ بخل آن است كه انسان آنچه را بخشيده و انفاق كرده، تلف شده بپندارد و آنچه را نگاه داشته، مايه برازندگی بداند.
📚 تحف العقول: ص ۲۲۵
💠 حضرت امام حسن مجتبی عليه السلام:
العاداتُ قاهِراتٌ، فَمَنِ اعتادَ شَيئا في سِرِّهِ و خَلَواتِهِ، فَضَحَهُ في عَلانِيَتِهِ و عِندَ المَلَأِ.
✳️ عادتها مقهور كننده اند. پس، هر كس در نهان و خلوتهاى خود به چيزى عادت كند، آن چيز او را در آشكار و ميان جمع رسوا سازد.
📚 میزان الحکمه : ج۸، ص۲۹۹
💠 حضرت امام حسن مجتبی عليه السلام:
هَلاکُ النّاسِ فى ثَلاث: أَلْکِبْرُ، أَلْحِرْصُ، أَلْحَسَدُ؛
أَلْکِبْرُ بِهِ هَلاکُ الدّینِ وَ بِهِ لُعِنَ إِبْلیسُ؛
أَلْحِرْصُ عَدُوُّ النَّفْسِ وَ بِهِ أُخْرِجَ آدَمُ مِنَ الْجَنَّهِ؛
أَلْحَسَدُ رائِدُ السُّوءِ وَ بِهِ قَتَلَ قابیلُ هابیلَ؛
✳️ هلاكت و نابودی مردم در سه چيز است: كبر و حرص و حسد!
كبر كه هلاكت دين به واسطه آن است و با آن شیطان از درگاه خدا رانده شد.
حرص كه دشمن جان آدمی است و به واسطه آن آدم از بهشت اخراج شد.
حسد كه پيشآهنگ بدیهاست و به واسطه آن قابيل هابيل را كشت.
📚 بحارالانوار، ج ۷۵ ، ص۱۱۱
💠 حضرت امام حسن مجتی علیه السلام:
لا تُعاجِلِ الذَّنبَ بِالعُقوبَةِ، وَاجعَل بَينَهُما لِلاعتِذارِ طَريقاً.
✳️ در كيفر گناه شتاب مكن و ميان آن دو، راهى براى عذر آوردن شخص خاطی بگذار.
📚 نزهة الناظر: ص۲۱۲
💠 حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:
مَن عَدَّدَ نِعَمَهُ مَحَقَ كَرَمَهُ.
✳️ هر کس نیکوکاریهای خود را برشمرد، بخشندگی خود را نابود کرده است.
📚 نزهة الناظر: ص ۱۱۲
💠 حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:
ما تَشاوَرَ قَومٌ إلاّ هُدُوا إلى رُشدِهِم.
✳️هيچ قومى با يكديگر مشورت نكردند مگر آن كه به راه پیشرفت خود رهنمون شدند.
📚تحف العقول: ص۲۳۳
💠 حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:
نِعمَ العَونُ الصَّمتُ في مَواطِنَ كثيرَهٍ وإن كُنتَ فَصِيحا.
✳️در بسيارى جاها، خاموشى، ياورى نيكوست؛ هرچند سخنور باشى!
📚معانی الأخبار: ج ۶۲ ص ۴۰۱
💠 حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:
بَيْنَ الْحَقِّ وَالْباطِلِ أرْبَعُ أصابِع، ما رَأَيْتَ بَعَيْنِکَ فَهُوَ الْحَقُّ وَ قَدْ تَسْمَعُ بِأُذُنَيْکَ باطِلاً کَثيرا.
✳️ بين حقّ و باطل چهار انگشت فاصله است، آنچه که را با چشم خود ببينی حقّ است و آنچه را شنيدی يا آن که برايت نقل کنند چه بسا باطل باشد.
📚تحف العقول ص۲۲۹
🔸 الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَالْعَنْ أعداءَهُم أجمَعِینَ