حالات قلب برای عبادات، دو دسته اند.
یکی حالت اقبال قلب است ، که انسان نشاط و بهجتی دارد که دوست دارد نماز و عبادت را به جا آورد . اصلا حال میکند نماز میخواند.
یکی ادبار قلب است ، که انسان حال هیچ فعل عبادی را ندارد و تکلّف قلبی دارد. اصلا نمی‌فهمد چ نمازی میخواند و حوصله اش سر میرود.
در حالت اول ، باید هر لحظه که اتفاق افتاد، سریع به عبادت برسد. بلند شود نمازی بخواند ، ذکر بگوید ، یک حرکتی بزند. چون الان وقتش است!
در حالت دوم هم به عکس این حالت. اگر دید حالش حوصله ی کار خیر ندارد ، خودش را قاطی در این افعال نکند و به زحمت نیوفتد! چون روحش را مخدوش میکند. ممکن است حالش دیگر از معنویات زده شود. مثلا وقتی در مجلس روضه نشسته اید و حالتان از لحاظ معنوی اوکی نیست ، خارج شوید! نگذارید روضه برایتان بشود یک شعر خواندن! اینها قلب را سنگین میکند.
#منبر_دوخطی