حال و هوای ماه رمضان جور عجیبی دلنشین است ... آدم یادِ کودکی اش می افتد ... یادِ سادگیِ آن روزها ... یک سفره ی بی ریا ، یک جمع صمیمی ، و یک عالمه اشتیاق و بیتابی ... دلم برایِ آدم هایِ نابِ آن روزگار تنگ شده ، برایِ تمامِ حالِ خوبی که داشتیم ... برایِ هرچیزِ کوچکی که دنیایمان را قشنگ تر می کرد ... آخ که یک استکان چای و خرما موقع افطار چقدر می چسبید ... هیچوقت یادم نمی رود ؛ بچه که بودم دلم میخواست همه فکر کنند طاقتِ روزه گرفتن دارم ، موقعِ افطار ، من سیر بودم و جعبه های خرما ، زولبیا و بامیه ، نصفه بود ،،، هیچ کس به رویم نمی آورد ، همه می گفتند قبول باشد ... و شک ندارم خدا هم با لبخندی پدرانه ، حاضریِ روزه هایم را می زد ... ! خدا مهربان تر از این حرف هاست ، همین که سرِ سفره ی کرامتش نشستی ، ارادتت را می پذیرد ... ولی کاش در این فرصتِ بینظیر ؛ خوبی هایمان را تمدید می کردیم ، برایِ خدا ، خوردن یا نخوردنِ ما فرقی نمی کند ... عمیق تر نگاه کنیم ... رمضان ؛ تمرینِ انسانیت و بردباری است ، نه تمرینِ گرسنگی ...❤️ ❤️اَلّلهُمَّـ؏عَجِّل‌لِوَلیِّڪَ‌الفَرَج❤️