⭕️ مصاحبه‌ی دکتر پزشکیان با تاکر کارلسون، پرسش‌های متعددی را درباره هدف‌گذاری این گفت‌وگو به‌وجود آورده است.
با توجه به نقش رسانه‌ی آزاد (وابسته به یک نهاد امنیتی) در هماهنگی این مصاحبه، می‌توان آن را تلاشی برای تعدیل فضای پس از جنگ اخیر و کاهش حساسیت‌ها نسبت به ازسرگیری گفت‌وگو با ایالات متحده دانست؛ کشوری که به تازگی در حمله به برخی تأسیسات هسته‌ای ایران متهم شده است.
⚠️ اگرچه سعی شده مصاحبه برای مخاطب آمریکایی طراحی شود، اما محتوای آن بیش از آن‌که خطاب به افکار عمومی آمریکا باشد، حامل پیام‌هایی برای مخاطب داخل کشور است.
⚠️ نحوه پاسخ‌گویی در طول مصاحبه به وضوح با ملاحظات جناحی همراه بوده و در آن حتی نامی از اسرائیل برده نمی‌شود، بلکه صرفاً از «نتانیاهو» به عنوان یک فرد صحبت می‌شود؛ رویکردی که نشانگر تلاش برای اجتناب از موضع‌گیری‌های علیه آمریکا و حتی کلیت سیستم سیاسی رژیم صهیونیستی است.
⚠️ نکته قابل تأمل آن‌که مضامین اصلی گفت‌وگو، شباهت بسیاری با دیدگاه‌ها و مواضع ظریف دارد؛ به‌ویژه این برداشت که هرگاه مسیر مذاکره با آمریکا رو به نتیجه‌گیری می‌رود، اسرائیل با اقدامات تخریبی مانع آن می‌شود.
⚠️ این رویکرد، که منازعه با ایالات متحده را یک «سوءتفاهم» قابل حل می‌داند، همچنان در بخشی از جریان سیاسی کشور زنده است.
در نتیجه، در این مصاحبه نیز ایران تلاش می‌کند خود را کشوری منطقی و صلح‌طلب معرفی کند که حتی پس از حملات نیز آماده ادامه مذاکرات است؛ در حالی‌که چنین رویکردی از منظر منافع ملی و بازدارندگی، قابل نقد جدی است.
⚠️ در کنار این مسائل، فرصت‌سوزی‌های دولت پزشکیان در روابط راهبردی با چین نیز تداوم یافته است؛ در حالی‌که ایالات متحده نیز در شرایط فعلی، ضرورتی برای اعطای امتیاز در میز مذاکره نمی‌بیند.
به باور واشنگتن، توانمندی هسته‌ای ایران آسیب دیده، نفوذ منطقه‌ای دچار افت شده و برنامه موشکی نیز دیر یا زود در معرض معامله قرار خواهد گرفت.
در این فضا، دوگانه «معیشت – موشک» به ابزاری برای فشار داخلی تبدیل می‌شود تا در نهایت، ایران به واگذاری دستاوردهای راهبردی خود تن دهد.
⛔️ رفتار دولت روحانی و همچنین رویکرد دولت فعلی در قبال پرونده هسته‌ای، ائتلاف‌های منطقه‌ای، نگاه به شرق، و ادبیات دولتی‌ها در جریان جنگ ۱۲ روزه اخیر، نشان می‌دهد که حادثه‌ی ورزقان به معنای حذف یک بازدارندگی موثر بوده است.
🛑 تفکری که پزشکیان در مصاحبه اخیر خود به صورت آشکارا عیان کرده است به معنای آن است ما در مرحله‌ی پایانی فرآیند نوعی «عادی‌سازی» قرار گرفته ایم؛ فرآیندی که با هدف الحاق غیرعلنی به توافق ابراهیم و پذیرش تدریجی راه‌حل «دو دولتی» در حال پیشروی است.
⛔️ این روند، چنان‌چه ادامه یابد، ممکن است در آینده‌ای نه‌چندان دور، تهدیدات جدی‌تری از جمله تضعیف انسجام ملی و حتی تجزیه سرزمینی را به‌دنبال داشته باشد.