شهیدان كه در آسمان ها كه در همین خیابان های گرفتار همچون عابرانی نورانی هر روز از كنار ما می گذرند و صدای خدا را نمی شنویم : .« و لا تَحسبنّ الذین قتلوا فی سبیل الله أمواتاً ... » ما ، امّا با عینك های دودی و غفلت های عمودی شب های جمعه به قبرستان ها می رویم و شهیدان برای ما فاتحه می خوانند ! و ما دوباره بر می گردیم به حُجره و بازار آرزوهایمان را می شماریم و ریشخند دنیا ! و هرگز با منطق عینك های دودی روشن نمی شویم كه : « عند ربّهم یرزقون » یعنی چه ؟ ! و روزها و هفته ها می گذرد و ما همچنان دست هامان خالی است ! 😢