هشتاد و دوم پیامهای آیه فوق ⇧⇩: 1- ضررها از خود ماست، ولى رحمت‌ها از خداوند است. 2- گروهى از مردم تنها در حال سختى و مصيبت خدا را مى‌خوانند، در حالى كه مؤمن بايد در همه حال خدا را بخواند. 3- نشانه‌ى فطرى بودن گرايش به خدا آن است كه هرگاه سختى‌ها و فشارها، غبار غفلت را بر طرف كند، انسان به سوى او توجّه مى‌كند. 4- انسان، كم ظرفيّت و ضعيف است، با اندكى زيان ناله مى‌كند و با چشيدن رحمت غافل مى‌شود. 5- رفاه، زمينه‌ى غفلت است. 6- گروهى از انسان‌ها ناسپاس‌اند. 7- دعاى مضطرّ مستجاب مى‌شود. 8- زندگى بشر، آميزه‌اى از تلخى‌ها و شيرينى‌هاست. ●➼‌┅═❧═┅┅───┄