🤲 اِنْ مَسَّهَا الشَّرُّ تَجْزَعُ وَ اِنْ مَسَّهَا الْخَيْرُ تَمْنَعُ اگر به نفس بدى برسد ناله می‌كند و اگر خوبى به او برسد [آن را از ديگران] منع می‌كند. اساس زندگى انسان، فطريات خدادادى اوست كه با قوانين الهى بايد جهت‏ دهى شوند. ⬛️🔶 در چنين شرايط و اوضاعى روشن می‌شود چه كسى می‌تواند براى انسان قانون‏ گذاری کند. ◼️🔸 نوع انسان‏ ها كه در اين عالم قرار دارند دست‌ خوش تمايلات گوناگون دنيايى آن‌هاست ◼️🔸و از طرفى انسان حب به خود دارد و اين كشش‏ ها نیز ظاهرى است. 👈 بنابراين، انسان نمی‌تواند در همه ی امور براى خويش قانون‏ گذار باشد. ☝️البته او می‌تواند درک كلى از واقعيات جهان و از ويژگی‌هاى وجودى خويش داشته باشد، اما توان اين را ندارد كه بخواهد قدم‌ به‌ قدم براى فعاليت‏ هاى گوناگونش وظيفه معيّن كند و راهكار نشان دهد. ⬅️ در چنين شرايطى فقط آن كلى است كه همه ی تمايلات را می‌شناسد و بر آن‌ها حاكم است و می‌تواند جهت‏ دهى‌شان كند «و آن، نبى الهى است.» ✅ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: 💫«خداى متعال هيچ پيامبری را نمی‌فرستد، مگر امتش را باروَر و كامل كند و عقلش از تمام عقل‌ هاى امتش برتر باشد». ✅ هم‌چنین حضرت موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: 💫«خداوند انبيا و رسولانش را به سوى بندگانش نمی‌فرستد، مگر اين‌كه از خداى متعال تعقل داشته باشند و از او روشنايى بگيرند». بنابراين وقتى می‌تواند باشد كه همه ب واقعيات را درک كرده و راه را پيموده و آن واقعيات در وجودش شكوفا شده باشد. ✍کانال نشر بیانات استاد تحریری ╔════════════════╗ 🆔 @seratemostaghim_ir ╚═════════════