🔰ندبه و ضجه امام صادق در فراق مهدی آل محمد(ص)
💫حضرت امام جعفر صادق (ع)، گاه مشتاقانه از زمان وجود آخرین حجّت خدا صحبت می‌كند و برای كسانی كه آن زمان را درك می‌كنند، می‌فرماید:
فطوبی لمن أدرك ذلك الزّمان(۱)
«خوشا به حال كسی كه آن زمان را دریابد.»
🔸گاه نیز عاشقانه برای درك زمان آن حضرت می‌فرماید:
و لو أدركته لخدمته أيّام حیاتی(۲)
«اگر زمان او را درك می‌كردم حتما همه ایام عمرم را در خدمتش می‌گذراندم.»
🔸و گاه با مشاهده شرایط غیبت آن حضرت از خود بی خود شده و سیل اشك از زمزم دیدگانش جاری می‌سازد.
🔅«سُدَیر صیرفی» می‌گوید:
به همراه «مفضّل»، «ابوبصیر» و «ابان» خدمت امام صادق(ع) رسیدیم و دیدیم كه آن حضرت در حالی که جامه‌ای خیبری، بی گریبان و زبر تن كرده بود بر روی خاك‌ها نشسته(حالت خضوع و تذلّل کامل بخود گرفته) و همانند مادر فرزند مرده ی جگر سوخته در حال گریه و زاری است. سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛ آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود؛ رنگ چهره او به كلّی دگرگون شده بود، سیل اشك از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هایش فرو می‌ریخت و در این حال این گونه زمزمه می‌كرد:
سیدی! غَیبتُكَ نَفَت رُقادی و ضَیَّقَت عَلَّیَ مِهادی و ابتزَّت منی راحةَ فوادی، سیدی! غَیبتُكَ اوصلت مصابی بفجایع الابد و فقدُ الواحد بعد الواحد یُفنی الجمعَ و العدد...(۳)
«ای سرور من، غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده و بسترم را بر من تنگ کرده و آسایشِ دلم را از من سلب نموده است. ای آقای من، غیبت تو مصیبتهای مرا به مصیبتهای دردناک همیشگی متصل ساخته و از دست‌دادن یکی پس از دیگری (یاران)، جمع و شمار را نابود كرده است.»
🔅سدیر می‌گوید:
هنگامی كه امام صادق(ع) را این چنین پریشان دیدیم، دل‌هایمان آتش گرفت و هوش از سرمان پرید كه چه مصیبت جانكاهی برای حجّت خدا روی داده و چه فاجعه اسفباری بر او وارد شده است.
🔅عرض كردیم:
ای فرزند بهترین خلایق! چه حادثه‌ای بر شما روی آورده كه این چنین سیل اشك از دیدگانتان فرو می‌ریزد و اشك چون باران بهاری بر چهره‌تان سرازیر می‌شود؟ چه فاجعه‌ای شما را این چنین بر سوك نشانده است؟
💫امام صادق(ع) آهی سوخته از اعماق دل بركشید و به ما روی كرد و فرمود:
«وای برشما! صبح امروز در كتاب جفر مىنگريستم و آن كتابى است كه مشتمل بر علم منايا و بلايا و پیشامدهای ناگوار و علم ما كان و ما يكون تا روز قيامت است، همان كتابى كه خداى تعالى آن را به محمّد (ص) و ائمّه پس از او اختصاص داده است و در فصول آن از ميلاد قائم ما و غيبت و تأخير كردن و طول عمرش و بلواى مؤمنان در آن زمان و پيدايش شك ها در قلوب آنها به واسطه طول غيبتش و مرتد شدن بیشتر آنها از دينشان و بركندن رشته اسلام از گردنهايشان كه خداوند که ذکرش مقدّس است، در مورد آن فرموده است: «وَ كُلَّ إِنسانٍ أَلْزَمْناهُ طائِرَهُ فِي عُنُقِهِ» كه مقصود ولايت است، نگريستم. پس (بخاطر غم غیبت و بلاهای مؤمنین) رقّتى مرا فرا گرفت و اندوه ها بر من مستولى شد.
🔅دعای شریف ندبه كه از امام صادق(ع) نقل شده است، شاهد دیگری بر سوز و گداز آن حضرت در غیبت و فراق قائم آل محمد(ع) و منجی موعود جهان اسلام است.
🔅به راستی، چه شد که امام صادق علیه‌السلام با آنکه دوران غیبت امام دوازدهم در زمان ایشان واقع نشده بود و امام زمان ارواحنافداه نیز به ظاهر هنوز پا به عرصهٔ دنیا نگذاشته بودند، در غم غیبت آن حضرت مضطرّانه و با سوز و گدازی جان‌کاه می گریستند، ولی ما که در دوران غیبت واقع شده ایم؛ در خلوت خود بر فتنه‌ها، مصیبت‌ها، انحراف‌ها كه در زمان غیبت گریبان‌گیر اهل ایمان می‌شود، و بر این دوری و هجران گریه نكنیم؟
🔅آیا تاكنون اتفاق افتاده است كه با همه وجود سنگینی مصیبت غیبت را درك كنیم و در نبود امام زمانمان از ته دل ناله سر دهیم؛ و بر هجران و دوری از مولای خود ضجّه زنیم!!!؟
۱) بحارالانوار، ج۵۱، ص۱۴۴
۲) الغیبه، ص۲۴۵
۳)کمال الدین، ج۲، ص۳۵۳
🤲اَللّـهُمَّ اَرِنيِ الطَّلْعَةَ الرَّشيدَةَ وَ الْغُرَّةَ الْحَميدَةَ