۱)بحران کرونا جدالی بین توجه صرف به معنویت و ابزارگرایی افراطی ایجاد کرد، به نظرتون در این جدال نقطه تعادلی که باید به آن برسیم کجاست؟ ۲)در اندیشه اسلامی بحران‌هایی از این دست جزء ابتلائات محسوب می‌شوند و معتقدیم که توجه به معنا در رفع این ابتلائات موثر است؛ با این وجود چرا غرب یا کشوری مثل چین با تکیه بر ابزار موفقیت بیشتری در مدیریت بیماری به دست آورده؟ ۳)آیا غرب(تمدن غرب) ظرفیت استفاده همزمان از ابزار و معنا را دارد؟ اسلام چگونه می‌تواند این معنا و روح را اشاعه دهد؟ ۴)به نظر شما ممکن است یکی از دلایلی که ایران به عنوان کشوری که فرهنگ و اعتقاد برگرفته از اسلام دارد موفق به مدیریت خوب بیماری کرونا نشده بی‌توجهی به عنصر معنا و تکیه بر ابزار بوده باشد؟ ۵)همه‌گیری جهانی کرونا ظرفیت از بین بردن سلطه تکنولوژی و ابزارگرایی در جهان مدرن را دارد؟