چشمهایت اگر چه طوفانی قلبت اما صبور و آرام است شوق پرواز در دلت جاریست شب اندوه رو به اتمام است روح تو آنقدر سبکبار است که اسیر قفس نخواهد شد لحظه ای با مظاهر دنیا همدم و همنفس نخواهد شد کور خوانده کسی که می خواهد بسته بیند شکوه بالت را چشم اگر واکنند می بینند جبروت تو را، جلالت را چه غم از این که گوشه زندان شب و روزش کبود و ظلمانیست در کنار فروغ چشمانت جلوه آفتاب پیدا نیست همدمی غیر اشک و شیون نیست در سحرگاه خیس تنهائیت می شود در غروب عاطفه ها تازیانه انیس تنهائیت راوی اوج غربت و درد است آه و أمّن یجیب تو هر روز گریه در گریه: «رَبِّ خَلِّصنِی» ندبه های غریب تو هر روز یوسف رحیمی