✍ این هم پاسخ بنده: یه هفته ای این کارها و تمرکزها رو داشته باش علی آقا. تدریجا هم سعی کن نمازت رو درست کنی. استقامت داشته باش اما عجله نکن. عجله خودش از وسوسه های شیطانه. نا امید هم نشو و عذاب هم نکش چون تا اینجای کار خوب پیش رفتی. همینکه تصمیم گرفتی نمازخون بشی یعنی خدا بهت نگاه کرده. محاله کسی تا اینجای مسیر اومده باشه ولی خدا بهش نگاه نکرده باشه. تدریج رو فراموش نکن. رو هیچ چیز نمیخواد تمرکز کنی. فقط رو دو چیز... اول، سعی کن برنامه ریزی داشته باشی و مثلا ساعت رو تنظیم کنی روی اوقات نماز. چند دقیقه قبل از اذان هر کاری داری ترک کن و برو وضو بگیر و خودت رو آماده کن برای نماز (چه فرادا چه جماعت). اصرار نداشته باش که حتما مسجد بری. هر جا بودی با خودت عهد کن هر کاری داری رها کنی و مشغول نماز بشی ولو شده تو خیابون باشی. سریع بگرد یه مسجد پیدا کن نمازت رو بخون. فقط اراده کن، ارادهههه. دوم، سعی کن گاهی بعد از نماز با خدا درد دل کنی و ازش معذرت بخوای در عین حالیکه میدونی اون خیلی خیلی مهربونه. اینقدر از اینکه به سمتش برگشتی خوشحاله که اصلا ما خوشحالیش رو‌ نمیتونیم درک کنیم. اینا رو هی به خودت تلقین کن تا دلت نرم بشه و اشکت انشاءالله جاری بشه. سعی کن تو خلوتت با خدا هیچ‌کس و هیچ‌چیز وارد نشه. اگر هم وارد شد عصبانی و ناراحت نشو. دوباره شروع کن. اگه با خدا خلوت کنی لذتش رو میچشی. اینجاست که دیگه رهاش نمیکنی. مثل اینکه اون چیزهایی رو که دوستشون داری رها نمیکنی. سعی کن هر طوری هست لذت خلوت با خدا رو بچشی. اگر هم چشیدی بیشتر بچشی. هدف همینه. راه لذت بردن هم خلوت کردن و تمرکز کردنه. لحظه ای که با خدا خلوت میکنی واقعا خلوت کن و به هیچ چیز دیگه دل نبند. همه چیز رو رها کن. هی به خودت بگو فقط خدا فقط خدا فقط خدا