🔺 در بیان آیات شریفه‌ی ششم و هفتم سوره‌ی بقره که خداوند متعال درباره‌ی کفار فرموده که اینها از شایستگی عتاب و سخن محروم هستند، و زحمات درباره‌ی هدایت آن‌ها بی‌نتیجه خواهد بود؛ در اینجا مرحوم علامه فرمودند که نظر به اینکه قرآن کریم برای هدایت نازل شده و پیامبر اکرم زحمات زیادی کشیدند، ما استفاده می‌کنیم که این گروه همه‌ی کفار نیستند. بخشی از کفار، آن هم در آن زمان به این شقاوت دچار شده بودند که باید حساب آن‌ها از هدایت جدا شود و دیگر درباره آن‌ها امیدی به نجات نباشد. 🔸 خب در این صورت اهل قرآن استفاده‌ای که از این آیه می‌برند، این است که در انسان حالت وحشت آوری حاصل می‌شود که ما انسان‌ها در چه خطراتی قرار داریم و اصلا حساب ما از حساب حیوانات جداست. حیوانات هر کدام یک رشته‌ی خاصی در زندگی طبیعت آن‌ها و فطرت آن‌ها برایشان فراهم کرده که سرگرم به آن وضعی هستند که از طبیعتشان نشأت گرفته. کم و زیاد هم ندارند و یأس و نا امیدی هم درباره آن‌ها معنی ندارد. مگر وقتی که بیمار شوند و یا مریض شوند و یا بمیرند که حسابی جدا دارد. 🔹 اما انسان و انسانیت یک مقام مهم دیگری است که در برابر آن‌ها قرار دارد و اگر خیلی از راه اختیاری که دارد، به شرارت بپردازد، یک همچین حالتی ممکن است برایش پیش بیاید که دیگر از صلاحیت هدایت خارج باشد و تنها علاج او همان دَم شمشیر باشد. ☑️ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama