🔺 بیشتر اشتباهات از این است که در خانواده‌ها این حرف‌ها نیست که روی فکر و تأمل و منطق کار بکنند. چون مردم عوام و سرگرم به کار و زندگی هستند. این‌طور تربیت قسمت‌شان نشده است. اولادهایشان هم همین‌طور که بزرگ شده‌اند و قدری نیرو پیدا کردند، آن‌ها را به مدرسه فرستادند. حالا مدرسه، کدام مدرسه است؟ در مدرسه چه کسی هست؟ چه می‌خوانند؟ کلاس چیست؟ درس چیست؟ کتاب چیست؟ اینها همه اهمیت دارد، ولی به آن‌ها اهمیت داده نمی‌شود. 🔹 در هر صورت انسان باید زیربناهایی که دارد را رو کند و در آن‌ها تأمل کند و ببیند که این خواسته‌های ما که آن‌ها را دنبال می‌کنیم و در زندگی مایه و سرمایه زندگی ماست و خواه ناخواه ما را به این سو و آن سو حرکت می‌دهند، اینها چیستند؟ آیا درستند یا درست نیستند؟ 🔸 آدم که از مدرسه بیرون می‌رود به رفیق پارسالی خود برمی‌خورد، می‌پرسد کجا بودی؟ می‌گوید من یک سال آبادان بودم و جای خوبی است، حالا که تعطیلی هست بیا یکی دو روز آنجا برویم... می‌گوید باشد. پول یا قرض می‌کند یا از بابایش می‌گیرد و سوار می‌شوند می‌روند. خوب این نشانه این است که زیر بنا فکری او محکم نیست. به او گفته نشده که تو این عمری که داری، این جوانی که داری، این سوار شدن و پیاده شدنی که تو الآن می‌توانی، اینها را که همیشه نداری! زمانی از تو گرفته می‌شود. اینها را قدر بدان همین‌طوری خرج نکن. ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama